Naukowcy odkryli, że na Merkurym, planecie najbliżej Słońca i najmniejszej planecie Układu Słonecznego, mogą występować słone lodowce. Odkrycie to może wykazać, że nawet najbardziej zmienne warunki w wewnętrznym Układzie Słonecznym mogą czasami odzwierciedlać warunki panujące na Ziemi.
Odkrycia zespołu uzupełniają ostatnie odkrycia, które ujawniły, że na Plutonie znajdują się lodowce azotowe. Ponieważ Pluton znajduje się po drugiej stronie Układu Słonecznego, oba odkrycia wskazują, że zlodowacenie rozciąga się od najgorętszych regionów Układu Słonecznego, w pobliżu Słońca, aż do jego mroźnych granic zewnętrznych.
Co jeszcze bardziej ekscytujące, naukowcy z Planetary Science Institute (PSI) uważają, że te słone lodowce mogą stworzyć odpowiednie warunki do życia, podobne do niektórych ekstremalnych środowisk na Ziemi, w których kwitnie życie mikrobiologiczne. „Specyficzne związki soli na Ziemi tworzą środowiska nadające się do zamieszkania nawet w niektórych ekstremalnych środowiskach, w których występują, takich jak sucha pustynia Atakama w Chile” – powiedział główny autor artykułu i naukowiec z PSI Alexis Rodriguez. – stwierdził w oświadczeniu. „Ten sposób myślenia prowadzi nas do rozważenia możliwości, że pod powierzchnią Merkurego znajdują się obszary, które mogą być bardziej przyjazne do życia niż jego szorstka powierzchnia”.
Powiązany: 10 dziwnych faktów na temat Merkurego
Miejsca takie jak te wyróżnione przez zespół mają kluczowe znaczenie, ponieważ określają ekspozycję bogatą w substancje lotne w rozległych krajobrazach wieloplanetarnych. Wskazują również, że Układ Słoneczny może zawierać tak zwane „strefy złotowłosej zależne od głębokości”, czyli obszary na planetach i innych ciałach, w których życie mogłoby przetrwać nie na powierzchni, ale na określonych głębokościach, które mają odpowiednie warunki. warunki.
„To pionierskie odkrycie lodowców Merkurego poszerza naszą wiedzę na temat parametrów środowiskowych, które mogą podtrzymywać życie, dodając istotny wymiar naszym badaniom astrobiologii związanej również z potencjalną możliwością zamieszkania na egzoplanetach podobnych do Merkurego” – powiedział Rodriguez.
Merkury może być bogatszy, niż sądziliśmy
Badania te podważają pogląd, że rtęć nie zawiera substancji lotnych, pierwiastków i związków chemicznych, które mogą łatwo odparować i były niezbędne do powstania życia na Ziemi.
Sugeruje, że substancje lotne mogą być zakopane pod powierzchnią młodej planety w warstwach bogatych w substancje lotne (VRL). Zespół ma pomysł, w jaki sposób VRL mogą odsłonić również powierzchnię Merkurego.
„Te lodowce na Merkurym, które różnią się od ziemskich, pochodzą z głęboko zakopanych VRL odsłoniętych przez uderzenia asteroid” – powiedział Brian Travis, współautor badań i naukowiec z Planetary Science Institute (PSI). „Nasze modele zdecydowanie potwierdzają, że przepływ soli prawdopodobnie wytworzył te lodowce, a po umieszczeniu w nich zatrzymywały substancje lotne przez ponad miliard lat”.
Zespół uważa, że lodowce Merkurego mają złożoną konfigurację, w której wnęki tworzą małe „wgłębienia sublimacyjne”, przy czym sublimacja to proces, w którym ciało stałe natychmiast przekształca się w gaz z pominięciem fazy ciekłej.
„Te zagłębienia mają głębokość stanowiącą znaczną część całkowitej grubości lodowca, co wskazuje, że zachowują bogaty skład lotny” – powiedziała Deborah Domingue, naukowiec z PSI i członek zespołu. „Te zagłębienia są wyraźnie nieobecne w podłogach i ścianach otaczającego dołu”.
Domingue dodał, że ta obserwacja, pokazując, że uderzenia asteroid ujawniły VRL, zapewnia spójne rozwiązanie wcześniej niewyjaśnionego zjawiska, a mianowicie widocznego związku między wewnętrznymi wgłębieniami a kraterami wulkanicznymi. Badania zespołu sugerują, że skupiska wnęk w kraterach uderzeniowych mogą powstawać w strefach narażenia VRL powstałych w wyniku uderzeń skał kosmicznych; Kiedy uderzenia odsłonią substancje lotne, sublimują one do gazów, pozostawiając po sobie puste przestrzenie.
Słony bałagan na Merkurym
Rodriguez i jego współpracownicy zbadali chaos Borealis, aby określić związek między lodowcami Merkurego a jego chaotycznym terenem i wywnioskować, co może być odpowiedzialne za powstawanie VRL.
Region ten znajduje się w północnym regionie polarnym Merkurego i charakteryzuje się złożonymi wzorami rozpadu, które wydają się wystarczająco duże, aby wymazać całe grupy kraterów, z których niektóre datowane są na około 4 miliardy lat. Pod tą zapadniętą warstwą Borealis Chaos znajduje się starsza, pokryta kraterami powierzchnia, zidentyfikowana wcześniej w badaniach grawitacyjnych.
„Zestawienie fragmentarycznej górnej skorupy, która obecnie tworzy chaotyczny teren, na tej starożytnej powierzchni odsłoniętej przez grawitację, sugeruje, że VRL zostały umieszczone na szczycie już stwardniałego krajobrazu” – powiedział Rodriguez. „Te odkrycia podważają dominujące teorie na temat powstawania VRL, które tradycyjnie skupiały się na procesach różnicowania płaszcza, podczas których minerały rozdzielają się na różne warstwy we wnętrzu planety. Zamiast tego dowody wskazują na strukturę o dużej skali, być może wynikającą z zapadnięcia się efemerycznej pierwotnej planety .” Atmosfera w „Początkach historii Merkurego”.
Zespół PSI uważa, że do tego zapadnięcia się atmosfery mogło dojść głównie podczas długich nocy na Merkurym, kiedy powierzchnia planety nie była wystawiona na działanie intensywnego ciepła słonecznego, co skutkowało niskimi temperaturami sięgającymi około 430 stopni Celsjusza – wystarczająco gorącymi, aby stopić ołów – Do -290°F (-180°C).
Zdominowane przez sól VRL na Merkurym również mogły znacznie się rozrosnąć w wyniku podwodnej sedymentacji, co stanowi również poważne odejście od poprzednich teorii na temat wczesnej geologii planety położonej najbliżej Słońca.
„W tym scenariuszu woda uwolniona w wyniku odgazowania wulkanicznego mogła tymczasowo utworzyć baseny lub płytkie morza wody w stanie ciekłym lub nadkrytycznym w postaci gęstej, bardzo słonej pary, umożliwiając osiadanie osadów soli” – powiedział członek zespołu i badacz PSI Jeffrey S. Kargel. „Następująca później szybka utrata wody w przestrzeń kosmiczną i uwięzienie wody w uwodnionych minerałach w skorupie ziemskiej pozostawiło warstwę zdominowaną przez sole i gliny, które stopniowo gromadziły się, tworząc gęste osady”.
Wyniki badań zespołu zostały opublikowane w czasopiśmie Dziennik nauk planetarnych .
„Nieuleczalny student. Społeczny mediaholik. Niezależny czytelnik. Myśliciel. Alkoholowy ninja”.
More Stories
W niedzielę i poniedziałek wypatrujcie olśniewającego roju meteorów Eta Aquaridus
Nowe badanie: ScienceAlert pokazuje, że znowu mogliśmy się mylić co do T.Rexa
Fizycy twierdzą, że mogli odkryć potężną nierównowagę we wszechświecie