Centrum Celtics, które zmieniło zawodową koszykówkę, Bill Russell, umiera w wieku 88

W McClymonds High School w Oakland Russell został zawodnikiem drużyny koszykarskiej jako senior, już kładąc nacisk na obronę i zbiórki. Były koszykarz Uniwersytetu San Francisco, Hal DiJulio, zbadał swoją macierzystą uczelnię i dostrzegł potencjał Russella i polecił mu trenera Billa Wolberta.

Russell otrzymał stypendium i został All-American, dołączając do gwardii K.C. Jones, przyszły kolega z drużyny Celtics, poprowadził San Francisco do mistrzostw NCAA w ostatnich dwóch sezonach. Po przegranej z UCLA w młodszym roku Russella drużyna wygrała 55 meczów z rzędu. W ciągu trzech sezonów uniwersyteckich zdobył średnio 20 punktów i 20 zbiórek.

„Nikt nigdy nie grał w koszykówkę tak jak ja, ani też nie” – przypomniał Russell o swojej karierze w college’u dla magazynu Sport w 1963 roku. „Nigdy wcześniej nie widzieli, żeby ktoś blokował strzały. Teraz będę dumny: chciałbym myśleć, że wymyśliłem nowy styl gry.

W połowie lat pięćdziesiątych Celtics mieli bardzo utalentowany zespół z Bobem Cousy, najlepszym drobnym człowiekiem w lidze, i strzelcem wyborowym. Bill Sharmana opieka i Ed McCauley, doskonały snajper, przed nami. Ale bez dominującego centrum nigdy nie zdobyli mistrzostwa.

Rochester Royals mieli wybór nr 1 w drafcie NBA z 1956 roku, ale mieli już wielkiego człowieka, Maurice StokesA ich właściciel, Les Harrison, nie chciał angażować się w to, co uważał za wojnę przetargową dla Russella z Harlem Globetrotters, którzy podobno byli gotowi zaoferować mu lukratywny kontrakt. Tak więc Royals wybrali zapolowego Chihugo Greena Duquesne’a.

St. Louis Hawks mieli najlepszy wybór w drafcie, ale nie sądzili, że stać ich też na Russella. Auerbach przekonał Celtics, by wymienili ten typ na McCauleya z St. Louis i obiecującego debiutanta, Cliffa Hagana. Udało mu się odebrać Boston Russell.