Na Biennale w Wenecji, pralniach sztuki współczesnej lub pływaniach

Wenecja – Trochę zagubiony we mgle czasu, ale w marcu 2020 roku na spokojniejszych wodach tej republiki wypłynął jeden z pierwszych memów pandemii koronawirusa. jakiś oszust Opublikuj zdjęcie delfinów Podobno pływać w Bacino di San Marco, łabędzie płyną dziewiczym błękitnym kanałem Grande. Ludzie odeszli, Wenecja była naturalnym rajem! Miasto, które Henry James nazwał swoim „magazynem pociechy”, zostało skompresowane do rozmiarów, które można udostępnić: wodnista utopia, widoczna na ekranie dotykowym, gdy wirus zbliżał się do nas.

delfiny To była mistyfikacja. Ale poczucie, że ludzkość jest wrogiem życia i piękna: ta część może być prawdziwa, sądząc po ponurych, zagmatwanych i chaotycznych dniach przedpremierowych Biennale w Wenecji w 2022 r. Najstarsza i najsłynniejsza na świecie międzynarodowa wystawa sztuki współczesnej otwarta dla publiczności w sobotę po rocznym opóźnieniu, ledwie z rezultatem Epidemia pomniejsza wielkość ekspozycji czy subiektywne znaczenie zwiedzających. Tak, tłumy są nieco cieńsze niż kleszcz w Wenecji w połowie kwietnia. (Nie narzekam.) Tak, iloraz gigantycznych jachtów nieco się zmniejszył. (Z pewnością nie narzekam.) Jednak to wciąż karabin, ponieważ Biennale pozostaje bardziej łatwopalną artystyczną mieszanką kreatywnych umysłów, niesamowitego bogactwa i globalnej kultury, która chwieje się w przyszłość.

Dla nowo przybyłych do jeziora A Brief Primer: Biennale w Wenecji to pokaz dwóch połówek. Składa się z dużej międzynarodowej wystawy – w tym roku jest to 59. edycja; Pierwsza miała miejsce w 1895 r. – w której mieści się temperatura sztuki współczesnej, wraz z ponad 90 pawilonami, w których państwa organizują własne pokazy. W pawilonach tych często prezentowane są wystawy indywidualne; Tegoroczny Pawilon Stanów Zjednoczonych trafił do słynnego rzeźbiarza i garncarza Simona Lee. Co więcej, wiele muzeów w Wenecji otwiera drzwi do swoich największych pokazów podczas Biennale, podczas gdy kupcy, instytucje i pracownicy wynajmują rezydencję nad kanałem na wyskakujące eksponaty, od jakości muzealnej po gotówkę i tote.

Główny pokaz w tym roku, organizowany przez Urodzona we Włoszech nowojorka Cecilia Alemanijest bardzo kontrowersyjna i często udana. przemożnie Wśród uczestniczek głównymi tematami są surrealizm, cyborgizm, życie zwierząt i roślin. Na głównym pokazie są absolutnie wspaniałe nowe obrazy nowojorczyków Amy Silman i Jacqueline Humphreys; ten Ostatnie dzieła Carrie Upson, bardzo ambitny artysta z Los Angeles, który zmarł w zeszłym roku; i fascynujące wpisy historyczne przeoczonych postaci XX wieku, wielu Włochów, samych kobiet. Pełną recenzję wystawy Al Yamani opublikuję w przyszłym tygodniu, choć teraz dużo powiem: jej feministyczne, surrealistyczne i ekologiczne podejście zaowocowało spójnym i wymagającym przedstawieniem, którego optymistyczna wizja wyzwolenia przez wyobraźnię wydaje się ładna rzadkie w dzisiejszych czasach.

Ale patriotyczne prezentacje to najgorsza kombinacja, jaką widziałem w ciągu 20 lat uczestnictwa w biennale: uliczny koszmar Garibaldiego z na wpół ciepłymi koncepcjami, wulgarna rzeźba z ceramiki, przełomowa polityczna punktacja i przynajmniej jedna płeć obejmująca kałużę. Wielcy artyści lubią Maria Eichhornwnikliwy analityk instytucji artystycznych, japońskiego teatru i kolektywnej technologii Dumb Type, wykonują jedne z mniej interesujących prac w swojej karierze.

Przełomowe niespodzianki, jak potężna klimatyczna opera „Słońce i morze (Marina)” W pawilonie litewskim najnowszej edycji, nigdzie nie widać. Młodzi artyści mierzą się jeden po drugim. W pawilonach zarówno Serbii, jak i Włoch napotykamy odległe widoki nieba stykającego się z morzem, wygaszacz ekranu, który przywołuje migrację i utratę. Jeśli nie jesteś „krytyczny” lub „kwestionujesz” jakiś wcześniej istniejący materiał, utkniesz w tworzeniu zabawnych, pustych domów, takich jak duńskie Uffe Isolotto, które umieszcza bardzo realistyczne rzeźby martwych centaurów pośród tartego siana lub Austrii Jacob Lena Nebel i Ashley Hans Scherl, Jej miękkie rzeźby są utrzymane w kolorystyce, która jest bardziej odpowiednia ze względu na to, że „cena jest odpowiednia”. Wenecja to miasto, w którym teraźniejszość od 500 lat nie dorównuje przeszłości. W tym roku teraźniejszość naprawdę bije.

Według moich obliczeń tylko artyści z narodowych skrzydeł stanęli na wysokości zadania. Jeden jest Majorzata Mirja Tas, artysta z Rzymu wypełnił polski pawilon 12-częściowym gobelinem, którego obrazy imigracji Romów i codziennego życia przeplatają się przez niekończące się skrawki szytych tkanin, paisley, koronki i juty. (Mirga Tas jest pierwszą artystką z Rzymu, która reprezentuje tutaj Polskę.) Jego żywe sceny strzelców, gitarzystów, aktywistów i niosących karę mają wielkość, która przypomina freski w tym mieście, w końcu zastosowane do tych, którzy zostali zepchnięci na margines. Historia Europy.

inny Stan Douglasogromny geniusz Vancouver w fotografii i sztuce wideo, zagłębiający się w przecinające się powstania z 2011 roku (arabska wiosnaI zamieszki w LondynieI Zajmij Wall Street) w podzielonym wkładzie pomiędzy Pawilon Kanadyjski i Stary Skład Soli. Pieczołowicie zaaranżowane graficzne rekonstrukcje tych powstań z 2011 roku zmieniają okupację i arabską wiosnę w historię, ale dwuekranowy film zatytułowany „ISDN” ujawnia ogromną zdolność Douglasa do przekształcania teraźniejszości poprzez wymyślne interwencje w przeszłość.

Tutaj widzimy dwóch londyńskich artystów zajmujących się brudem i dwóch raperów z Kairu o pokrewnym egipskim stylu, dzielących się ekscytującym transgranicznym wezwaniem i odpowiedzią. Ale to o wiele więcej niż tylko musical: Douglas nagrywał osobno tekst i linię basu z szybkością 140 uderzeń na minutę, a algorytm tnie i łączy brytyjskie i egipskie dźwięki w zawsze nowy występ, wyobrażoną społeczność ukształtowaną przez muzykę i włókna. kable światłowodowe.

Wśród niektórych ponurych narodowych zobowiązań, Leigh Pavilion w Stanach Zjednoczonych wyróżnia się ambicją, wartościami produkcyjnymi i szlachetnym zachowaniem. Wewnątrz znajdują się nowe prace z ceramiki i brązu, które chodzą od dekoracji z Maski Baja, egipskie posągi nagrobne i modernistyczny styl Giacomettiego i Ernsta, którzy wznowili publikację rzeźby afrykańskiej (i oceanicznej). (Popiersie Leigh’s Brick House, dawnego wysokiego na 16 stóp High Line w Nowym Jorku, znajduje się również tutaj, w Wenecji, w Alemani Central Gallery). pawilony kolonialne Galerii świata w ubiegłym stuleciu.

Przekształcanie lub zaciemnianie architektury pawilonu jako aktu oskarżenia historycznego było tutaj niezawodnym podejściem, odkąd Hans Haacke naruszył niemiecki pawilon w 1993 roku. Sztuka wnętrz nadal musi działać sama, a Lee nadal odnosi większe sukcesy w ceramice, takiej jak duże „Dzban” działa White, ogromny remake południa dzbanek do twarzy którego powierzchnia jest wysadzana ogromnymi muszlami i „kołem”, którego kamienna obudowa spoczywa na dużej spódnicy z rafii Kredyty afrykańskie i epoki postkaraibskie.

Brązy Lee są bardziej lepkie, a jej prace stają się coraz bardziej tandetne, gdy stają się bardziej symboliczne: „Ostatnie ubranie”, szczery obraz jamajskiej pralki wystawionej w prawdziwej kałuży wody, nie zyskuje nic z jej ciężkiej talii ani imponującej łuski. Tego rodzaju wstawiennictwo w historii, które rzymskie gobeliny Mirgi Tass i międzykontynentalnej muzyki Douglasa wykonują z taką żywiołowością, zdarzają się tu sporadycznie, ponieważ czarno-biały film przedstawiający płonący w stylu człowieka ogień jednej z totemowych rzeźb Lee, artysta musi zaufać jej oryginalne medium.

A zatem witajcie na najbardziej nierównym i zniechęcającym Biennale w Wenecji w ostatnich latach, które zbiegło się w środku globalnej pandemii i rozpoczęło się pod nazwą Europejskiej Wojny Lądowej. Nigdy nie było jasne, czy pawilony narodowe są pokazem ubocznym Galerii Centralnej Biennale i że nowa galeria sztuki każdego kraju jest dziesiątki lat po jej sprzedaży. (Odwaga międzynarodowego jury, które musiało zobaczyć każdego z nich, wręczy w sobotę Nagrody Biennale.)

Czy to nosicielstwo? Zastanawiam się, czy izolacja tych lat, asymilacja naszego życia otoczona cyfrowymi ekranami, wymazała właśnie wszelkie pozostałe przywiązanie do sztuki jako czegoś więcej niż środka komunikacji. Wenecja jest jednak miastem, które zdefiniowało epidemie na całym świecie: słowo kwarantanna rolna Pochodzące z Wenecji statki przewożące „40 Days” musiały przerwać prace na jeziorze, zanim ich załogi mogły zejść na ląd. Tycjan zmarł tu na zarazę w 1576 r., a „Śmierć w Wenecji” Tomasza Manna zmieniła epidemię cholery w symbol społecznego rozkładu. Teraz mamy maski FFP2, które są obowiązkowe na targach; Poprzez prosecco obserwuj każdy oddech dla siebie. Dobrą lekcją wenecką jest to, że epidemie w końcu się kończą. Jaka sztuka z nich wychodzi, to inna sprawa.