Śmierć Franco Harrisa, Steelera, który złapał nieskazitelne przyjęcie

PITTTSBURG (AP) — Hall of Fame biegacz Franco Harris, którego autorem jest osobista refleksja „Nieskazitelne przyjęcie”, uważany za najsłynniejszy mecz w historii NFL, zmarł w wieku 72 lat.

Syn Harrisa, Doc, powiedział w środę The Associated Press, że jego ojciec zmarł w nocy. Nie podano przyczyny śmierci.

Jego śmierć nastąpiła na dwa dni przed 50. rocznicą gry, która dostarczyła wstrząsu, który pomógł sprawić, że Steelers nie znaleźli się również w elicie NFL, i trzy dni przed zakończeniem kariery numer 32 w Pittsburghu. Podczas ceremonii przerwy w meczu z Las Vegas Raiders. Harris był zajęty przygotowaniami do ceremonii, udzielając wywiadów mediom w poniedziałek, aby porozmawiać o chwili, z którą będzie się na zawsze kojarzył.

„Trudno znaleźć odpowiednie słowa, aby opisać wpływ Franco Harrisa na Pittsburgh Steelers, jego kolegów z drużyny, miasto Pittsburgh i Steelers Nation” – powiedział w oświadczeniu prezes zespołu Art Rooney II. „Od swojego debiutanckiego sezonu, który obejmował nieskazitelne przyjęcie, przez następne 50 lat Franco przynosił radość ludziom na boisku i poza nim. Nigdy nie przestał dawać na tak wiele sposobów. Dotknął tak wielu i był kochany przez tak wielu wiele.”

Nawet na emeryturze Harris pozostaje podstawą społeczności i zespołu, którego poziom doskonałości rozpoczął się od młodego dzieciaka z New Jersey, który zobaczył piłkę w powietrzu i biegł dalej. Nierzadko Harris zatrzymywał się w ośrodku treningowym Steelersów, aby porozmawiać z graczami, którzy nawet nie urodzili się przed jego pamiętnym meczem.

„Po prostu podziwiam tego faceta i kocham go” – powiedział trener Mike Tomlin. „Tak wiele można się od niego nauczyć, jeśli chodzi o to, jak się zachowywał, jak dźwigał odpowiedzialność bycia Franco wobec Steeler Nation, wobec tej społeczności… Przyjął to wszystko i zrobił to z taką gracją, klasą i cierpliwością i to jest czas dla ludzi”.

Harris przebiegł 12 120 jardów i zdobył cztery pierścienie Super Bowl z Pittsburgh Steelers w latach 70., dynastia, która rozpoczęła się na dobre, gdy Harris zdecydował się biegać podczas ostatniej sekundy rozgrywającego Steelers, Terry’ego Bradshawa, w meczu barażowym przeciwko Oakland w 1972 roku .

Z Pittsburghem przegrywającym 7-6 i walczącym z czwartym i 10 z linii 40 jardów i 22 sekundami do końca czwartej kwarty, Bradshaw cofnął się i rzucił głęboko do uciekającego Fuqua. Fuqua i defensywny obrońca Oakland Jack Tatum zderzyli się, posyłając piłkę w kierunku środka pola w kierunku Harrisa. Sędziowie gry nie byli pewni, kto odbił podanie; Powtórki były niejednoznaczne.

Podczas gdy prawie wszyscy na boisku się zatrzymali, Harris kręcił nogami, chwytając piłkę zaledwie kilka cali od stadionu Three Rivers w pobliżu Oakland 45, a następnie pokonując kilku oszołomionych obrońców Raider, dając Steelers pierwsze zwycięstwo w fazie play-off w czterostronnej franczyzie. Data umowy.

„Ta sztuka naprawdę reprezentuje nasze drużyny z lat 70.” — powiedział Harris po tym, jak „Niepokalane przyjęcie” zostało uznane za najlepszą sztukę w historii NFL. podczas setnego sezonu ligi w 2020 roku.

Chociaż Raiders są na razie zuchwali, z czasem przyjęli swoją rolę w tradycji NFL. Obrońca z Oakland, Phil Villapiano, który relacjonował grę Harrisa, wziął nawet udział w obchodach 40. Wciąż planując udział w sobotniej imprezie pożegnalnej dla swojego byłego rywala, który stał się przyjacielem, Velapiano nie ma problemu z tajemnicą, która wciąż otacza to, co naprawdę wydarzyło się o 15:29 23 grudnia 1972 roku.

„Jest tak wiele kątów i tak wiele rzeczy. Nikt nigdy się nie dowie” – powiedział Villapiano. „Pozwólmy, by to trwało wiecznie”.

Podczas gdy Steelers przegrali w następnym tygodniu z Miami w mistrzostwach AFC, Pittsburgh był na dobrej drodze do zostania dominującą drużyną lat 70., wygrywając dwa kolejne Super Bowl, najpierw po sezonach 1974 i 1975, a następnie ponownie po sezonach 1978 i 1979 .

A wszystko zaczęło się od sztuki, która zmieniła losy serii i, w pewnym sensie, regionu.

„Trudno uwierzyć, że minęło 50 lat, to tak długo”, powiedział Harris we wrześniu, kiedy zespół ogłosił, że wycofuje swój numer. „A bycie żywym, wiesz, wciąż jest ekscytujące i ekscytujące. To naprawdę wiele mówi. To wiele znaczy”.

Harris, 6-metrowy i 230-funtowy koń z Pensylwanii, znalazł się w centrum tego wszystkiego. Ruszył, by zdobyć wynik 158 jardów w biegu i przyłożenie w wygranym 16-6 meczu Pittsburgha z Minnesotą w Super Bowl IX na swojej drodze do zdobycia nagrody MVP meczu. Zdobył co najmniej jedną bramkę w trzech z czterech Super Bowl, w których grał, a jego 354 jardy w karierze na największej scenie NFL pozostają rekordem prawie cztery dekady po przejściu na emeryturę.

„Jeden z najmilszych, najfajniejszych facetów, jakich kiedykolwiek znałem”, Hall of Famer Tony Dungy, kolega z drużyny Harrisa w Pittsburghu pod koniec lat 70. Opublikowane na Twitterze. „Był niesamowitą osobą i świetnym kolegą z drużyny. Gracz Hall of Fame, ale o wiele więcej. Ogromny wzór do naśladowania dla mnie!”

Urodzony 7 marca 1950 roku w Fort Dix w stanie New Jersey, Harris grał w college’u w Penn State, gdzie jego głównym zadaniem było otwieranie dziur dla innego obrońcy Liddella Mitchella. Steelers, w końcowej fazie odbudowy prowadzonej przez trenera Hall of Fame, Chucka Nolla, widzieli w Harrisie wystarczająco dużo, by uczynić go 13. numerem w drafcie z 1972 roku.

„Kiedy (Noll) wybrał Franco Harrisa, dał jej sedno ataku, dał jej dyscyplinę, dał jej pragnienie, dał jej możliwość zdobycia mistrzostwa w Pittsburghu” – powiedział współlokator na drodze zespołu wycieczki.

Wpływ Harrisa był natychmiastowy. Zdobył nagrodę Rookie of the Year NFL w 1972 roku po tym, jak rzucił się na rekord ówczesnej drużyny debiutantów 1055 jardów i 10 przyłożeń, gdy Steelers dotarli do postseason dopiero po raz drugi w historii franczyzy.

Harris został natychmiast przyjęty przez włosko-amerykańską ludność miasta, na czele której stanęło dwóch lokalnych biznesmenów, którzy założyli coś, co stało się znane jako „Włoska Armia Franco”, co jest odniesieniem do korzeni Harrisa jako syna Afroamerykanina i włoskiej matki.

Niepokalane przyjęcie uczyniło z Harrisa gwiazdę, chociaż zwykle woli, aby jego gra była jego sprawą, a nie jego ustami. W zespole, w skład którego wchodzą między innymi seniorzy Bradshaw, defensywny obrońca Joe Greene i obrońca Jack Lambert, wyjątkowo cichy Harris spędził 12 sezonów jako napastnik, który pomógł Pittsburghowi ruszyć do ataku.

Osiem razy przekroczył 1000 jardów w pośpiechu w sezonie, w tym pięć razy, grając w harmonogramie 14 meczów. Skompilował dodatkowe 1556 jardów w biegu i 16 przyłożeń w biegu w play-offach, obaj zajmując drugie miejsce w historii za Emmittem Smithem.

Pomimo swoich błyskotliwych liczb Harris zapewnił, że jest tylko trybikiem w niezwykłej maszynie, która na nowo zdefiniowała wielkość.

W tamtej epoce, Harris powiedział podczas swojego wprowadzenia do Hall of Fame w 1990 roku, „każdy gracz przyniósł ze sobą swój mały kawałek, aby zrealizować ten wspaniały kontrakt. Każdy gracz miał swoje mocne i słabe strony, każdy miał własne myślenie, każdy na swój własny sposób, każdy na swój sposób. Ale. „Potem było po prostu niesamowicie, wszystko się połączyło i trzymali się razem, tworząc najlepszy zespół wszechczasów”.

Harris miał również zwyczaj trzymania się swoich kolegów z drużyny. Kiedy Bradshaw dostał coś, co według Harrisa było nielegalnym późnym uderzeniem rozgrywającego z Dallas, Thomasa „Hollywood” Hendersona, w drugiej połowie spotkania Super Bowl po sezonie 1978, Harris zasadniczo zażądał, aby Bradshaw dał mu piłkę w następnej grze. Wszystko, co zrobił Harris, to przebiegnięcie środkowych 22 jardów – prosto przez Hendersona – za przyłożenie, które dało Steelersom 11-punktową przewagę, której nie zrezygnują w drodze do trzeciego mistrzostwa w ciągu sześciu lat.

Mimo całego jego sukcesu, jego czas w Pittsburghu dobiegł końca, kiedy został przerwany przez Steelers po tym, jak trzymał się podczas obozu treningowego przed sezonem 1984. Knoll, który tak długo polegał na Harrisie, słynnie odpowiedział: „ Franko kto? Zapytany o zaginiony obóz drużyny Harrisa w St. Vincent’s College.

Harris podpisał kontrakt z Seattle, gdzie przebiegł zaledwie 170 jardów w ośmiu meczach, zanim został zwolniony w połowie sezonu. Przeszedł na emeryturę jako trzeci czołowy zawodnik wszech czasów NFL, za Walterem Paytonem i Jimem Brownem.

Harris powiedział w 2006 roku: „Nie myślę o tym (już). Nadal jestem czarny i złoty”.

Harris pozostał w Pittsburghu po przejściu na emeryturę, otwierając piekarnię i mocno angażując się w różne organizacje charytatywne, w tym pełniąc funkcję przewodniczącego „Pittsburgh Promise”, która zapewnia studentom Pittsburgh Public School możliwości stypendiów uniwersyteckich.

„Myślę, że wszyscy znają Franco, nie tylko ze względu na pracę, którą wykonuje na boisku, ale także poza nim” – powiedział w środę liniowy obrony Steelers i współkapitan Cam Heyward. „Myślę, że był tam, dokonując zmiany, uczestnicząc we wszystkim, co mógł”.

Harris pozostawił żonę Danę Dokmanovic i syna Doc.

___

Josh Dubo, pisarz piłkarski AP Pro z San Francisco, przyczynił się do powstania tego raportu.

___

Więcej z AP NFL: https://apnews.com/hub/nfl, https://apnews.com/hub/pro-32 i https://twitter.com/AP_NFL