Czy światowy strażak finansowy jest gotowy?

Czy światowy strażak finansowy jest gotowy?

Świat musi przygotować się na serię kryzysów finansowych w gospodarkach wschodzących i rozwijających się. Pismo jest już na ścianie, a Ghana, Pakistan, Bangladesz i Sri Lanka stoją obecnie w kolejce pod drzwiami MFW.

Bogate kraje muszą teraz wyposażyć Międzynarodowy Fundusz Walutowy – wiodącego na świecie strażaka finansowego – aby zapobiegał rozprzestrzenianiu się kryzysów i zarządzał nim. Mogą zacząć od upewnienia się, że fundusz ma środki, aby powstrzymać gospodarki o niskich dochodach przed przyjęciem polityki wybaczania sąsiadom, która niszczy źródła utrzymania innych krajów i zagraża stabilności politycznej i gospodarczej.

Wraz z umacnianiem się dolara amerykańskiego i spowolnieniem globalnego wzrostu wiele rządów biednych krajów i tak już poważnie przytłoczonych koronawirusem oraz kryzysy żywnościowe i energetyczne wywołane wojną rosyjską na Ukrainie muszą zmagać się z dewaluacją waluty i rosnącymi kosztami kredytu.

Wsparcie ze strony Chin słabnie, ponieważ nowe priorytety polityczne kraju, polityka nieproliferacji, słabnący rynek nieruchomości, presja demograficzna i reformy strukturalne powodują, że jego gospodarka rozwija się w najwolniejszym tempie od czterech dekad.

Co gorsza, zagraniczni inwestorzy w rekordowym tempie wycofują pieniądze z rynków wschodzących. W rezultacie wiele z tych krajów spala rezerwy walutowe, które starannie zgromadziły po poprzednich kryzysach.

Duże gospodarki muszą teraz podjąć kilka praktycznych kroków. Na przykład podczas światowego kryzysu finansowego w latach 2008-2009 przywódcy G-20 zgodzili się na utworzenie „międzynarodowego funduszu walutowego o wartości bilionów dolarów”, który miałby środki do spowolnienia i powstrzymania rozprzestrzeniania się kryzysu. Obejmowało to umożliwienie MFW pożyczania od grupy chętnych krajów, a także zwiększenie kapitału funduszu do 477 miliardów SDR (621 miliardów dolarów).

MFW ma dodatkowe linie obrony. W styczniu 2021 r. podwoił się program New Borrowing Arrangements Scheme, zgodnie z którym 38 krajów zgodziło się w razie potrzeby pożyczyć funduszowi, i został przedłużony do 2025 r. MFW ma również dwustronne umowy pożyczkowe, które są obecnie przedłużane. jest negocjowany.

Ponadto w sierpniu 2021 r. stany zgodziły się na ogólną alokację 650 mld USD na Specjalne Prawa Ciągnienia, największe w historii funduszu, Specjalne Prawa Ciągnienia. Celem tej alokacji było zwiększenie odporności i stabilności światowej gospodarki oraz pomoc wrażliwym gospodarkom, które zmagały się z kryzysem koronawirusa. Ale ponieważ SDR jest dystrybuowany według kwot MFW do krajów, które są silnie uzależnione od ich PKB, efekt tego środka był ograniczony.

Potrzeba odgrywania przez MFW głównej roli w zarządzaniu globalnym kryzysem jest jednym z niewielu obszarów, co do których państwa G-20 mogą się zgodzić.

Njeer Woods

W poprzednich kryzysach finansowych MFW odgrywał kluczową rolę we wspieraniu utrzymania minimalnego poziomu zaufania, zmniejszając w ten sposób koszty powstrzymywania kryzysu i zarządzania nim. Biorąc pod uwagę niestabilne rynki, uciekających inwestorów i wyczerpane finansowo rządy, istnieje mocny argument za ponownym wzmocnieniem MFW.

Przede wszystkim kraje G20 powinny zobowiązać się do podwojenia kapitału podstawowego Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Oznacza to dwukrotny wzrost wkładu każdego kraju – proporcjonalnie do wielkości jego gospodarki. Takie negocjacje były trudne w przeszłości, ponieważ szybko rozwijające się gospodarki będą nalegać na zdobycie większych udziałów w MFW, tak jak robiły to przez lata Japonia, Arabia Saudyjska i Chiny. Szeroko zakrojone reformy z 2010 r. obejmowały fundamentalne zmiany i chociaż od tego czasu napięcia geopolityczne nasiliły się dalej, zmiany te utorowały drogę do dalszego wzrostu teraz.

Potrzeba odgrywania przez MFW głównej roli w zarządzaniu globalnym kryzysem jest jednym z niewielu obszarów, co do których państwa G-20 mogą się zgodzić. Powinni to zrobić wkrótce, ponieważ ratyfikacja i wdrożenie każdego nowego zestawu kwot zajmie trochę czasu – pięć lat, w przypadku umowy z 2010 roku.

Drugim najpilniejszym krokiem MFW jest wzmocnienie porozumień pożyczkowych z bogatszymi krajami poprzez wspomniane wyżej umowy NAB i umowy dwustronne. Na przykład producenci energii z Bliskiego Wschodu mają otrzymać w ciągu najbliższych czterech lat do 1,3 biliona dolarów dodatkowych przychodów z ropy naftowej, a dzięki zgodzie na zwiększenie pożyczek dla Międzynarodowego Funduszu Walutowego uzyskają cichy efekt dźwigni.

Trzecią możliwością jest albo sprzedaż części zasobów złota MFW, albo uzgodnienie przez kraje przydziału SDR-ów na kolejny rok. Ale znowu, większość emisji SDR trafia do największych gospodarek (które w większości nie zdecydowały się na redystrybucję ich do krajów potrzebujących). Co więcej, istnieją ograniczenia co do gotowości krajów do wymiany swoich rezerw w twardej walucie na SDR-y.

Najmniej dyskutowaną i najbardziej kontrowersyjną opcją byłoby zmniejszenie przez bogatsze kraje, które nie pożyczają od MFW kwoty, jaką Fundusz płaci w zamian za udzielenie im kredytu. W 2020 r. MFW wydał 546 mln SDR na rekompensatę z tytułu transzy rezerwowej dla członków, a kolejne 90 mln SDR na koszty odsetek. To ma teraz wzrosnąć, ponieważ rosną zarówno kredyt należny MFW, jak i oprocentowanie SDR.

Wreszcie, MFW, podobnie jak jego siostrzana instytucja, Bank Światowy, może wejść na rynki kapitałowe — coś, czego wcześniej nie robił. Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju Banku Światowego udziela pożyczek krajom o niskich i średnich dochodach, pożyczając cztery do pięciu razy więcej niż kapitał rynkowy. Nawet Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju, instrument preferencyjny Banku dla najbiedniejszych krajów, opiera się na rynkach kapitałowych w celu maksymalizacji finansowania, choć na znacznie mniejszą skalę.

Zarówno IBRD, jak i ARP posiadają ratingi kredytowe AAA, co pozwala im obniżyć koszt kapitału. Ich doświadczenie, podobnie jak doświadczenie innych pożyczkobiorców wielostronnych, wskazuje, że MFW może emitować papiery dłużne o ratingu AAA i lewarować akcje, a także nie zgłaszać żadnych strat kredytowych w swojej 78-letniej historii.

Potężne kraje MFW, zwłaszcza G-20, muszą poważnie pomyśleć o stawce. Podobnie jak pożary, które wybuchły tego lata na półkuli północnej, kryzysy finansowe szybko się rozprzestrzeniały. Skuteczne zarządzanie nim będzie wymagało wczesnego wyposażenia MFW w dobrze rozmieszczone rezerwy i środki ogniochronne.

• Neger Woods, dziekan Blavatnik School of Government na Uniwersytecie Oksfordzkim.

Zastrzeżenie: Opinie wyrażone przez autorów w tej sekcji są ich własnymi i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy Arab News