W wieku 88 lat zmarł pianista i piosenkarz Les McCann

Les McCann, pianista jazzowy i piosenkarz, będący wczesnym protoplastą przyjemnego dla publiczności stylu bluesowego, który stał się znany jako soul jazz, i który choć wydał ponad 50 albumów, był najbardziej znany z piosenki Serendipity z 1969 roku. Zmarł w piątek w Los Angeles. Angeles. Miał 88 lat.

Alan Abrahams, jego wieloletni menadżer i producent wielu jego albumów, potwierdził swoją śmierć w szpitalu w związku z zapaleniem płuc. Pan McCann przez ostatnie cztery lata mieszkał w wykwalifikowanym ośrodku opieki w dzielnicy Van Nuys w Los Angeles.

Ziemski, odlotowy styl muzyczny pana McCanna był efektem jego wychowania w rodzinie uczęszczającej do kościoła. W miarę jak coraz bardziej skupiał się na wokalu i grze na klawiszach elektrycznych, jego albumy wydawane w latach 1960–2018 wywarły wpływ na artystów funkowych i R&B oraz stały się bogatym źródłem informacji dla artystów hip-hopowych.

Jednak największy komercyjny sukces odniósł przypadek w czerwcu 1969 roku na Festiwalu Jazzowym w Montreux w Szwajcarii.

McCann, już wtedy weteran nagrań, mający na swoim koncie albumy dla Pacific Jazz, Limelight, a ostatnio dla Atlantic, miał swój festiwalowy debiut. Po tym jak on i saksofonista Eddie Harris, również artysta z Atlanty, zagrali oddzielne sety, zagrali razem niezaplanowany koncert, w którym pan Harris i trębacz Benny Bailey z zagranicy dołączyli do trio pana McCanna.

Żaden z nich nie grał wcześniej z panem McCannem i nie było czasu na ćwiczenia. Ale program miał zostać nagrany i sfilmowany w celu emisji.

Pomimo nacisków, a może z ich powodu, jak pan McCann zauważył w notatkach do reedycji albumu koncertowego z 1996 r., wydanego w 1969 r. jako „Swiss Movement”, „tuż przed naszym wyjściem na scenę; na scenie po raz pierwszy w życiu zapaliłem haszysz.”

Kiedy dotarł na estradę, napisał: „Nie wiedziałem, gdzie do cholery jestem. Byłem całkowicie zdezorientowany. Inni powiedzieli: «No, graj, stary!» Jakoś się pozbierałem i wtedy to wszystko zaczęło iść dobrze.”

Najważniejszym punktem koncertu była protestacyjna piosenka Eugene'a McDanielsa „Compared to What”. Trwający ponad osiem minut i zawierający kanoniczny wokal pana McCanna utwór „Compared to What” został wydany jako singiel i zajął 35. miejsce na liście Billboard R&B. „Swiss Movement” był nominowany do nagrody Grammy i sprzedał się w półmilionowym nakładzie.

McCann i Harris spotkali się ponownie w 1971 roku przy nagrywaniu studyjnego albumu Atlantic „Second Movement”. Wrócili także do Montreux na festiwal w 1988 roku, gdzie wykonali obowiązkową wersję utworu „Compared to What”.

Leslie Coleman McCann urodził się 23 września 1935 roku w Lexington w stanie Kentucky w rodzinie Jamesa i Anny McCann. Jego ojciec był inżynierem zajmującym się ochroną wody.

Jego rodzina była muzykalna. On, jego czterech młodszych braci i siostra śpiewali w chórze Kościoła Baptystów Shiloh. Pan McCann zaczął grać na pianinie w wieku trzech lat, a kilka lat później miał nauczyciela muzyki, który pobierał opłatę za lekcję wynoszącą 35 centów. (Te lekcje były krótkotrwałe: zmarła zaledwie sześć tygodni po rozpoczęciu z nią nauki). Uczęszczając do Dunbar High School w Lexington, grał na perkusji i suzafonie w orkiestrze marszowej.

Opuścił Kentucky w wieku 17 lat, kiedy wstąpił do marynarki wojennej i został wysłany w rejon San Francisco.

Podczas służby w marynarce wojennej po wygraniu konkursu talentów śpiewał w programie „The Ed Sullivan Show”. W wolne wieczory spędzał czas w Black Hawk, jazzowym klubie nocnym w San Francisco.

Po opuszczeniu marynarki wojennej McCann przeniósł się do Los Angeles, gdzie studiował muzykę i dziennikarstwo w Los Angeles City College oraz był gospodarzem poniedziałkowego wieczoru jam session w Hillcrest Club. To właśnie w tym okresie po raz pierwszy zetknął się z panem McDanielsem.

W wywiadzie udzielonym magazynowi Oxford American w 2017 r. McCann został zapytany o artykuł McDanielsa „w porównaniu z czym”. „Kiedy go usłyszałem, umieściłem go w swoim zespole – i jest jednym z najlepszych wokalistów, jakich kiedykolwiek słyszałem” – powiedział. „Odkryłem też, że był także pisarzem. Potem pozostaliśmy w kontakcie przez lata i zawsze przysyłał mi piosenki. Nie jestem w stanie powiedzieć, ile mi przysłał, ale te piosenki utkwiły mi w pamięci.

Pan McCann występował w klubach w Los Angeles, kiedy usłyszał go przedstawiciel Pacific Jazz Records i zapytał, czy ma kontrakt płytowy. Kiedy odpowiedział, że nie, przedstawiciel wyjął jednego z kieszeni i podał mu.

W latach 1960–1964 pan McCann nagrał dla firmy kilkanaście albumów, zwykle prowadząc trio pod marką Les McCann Ltd., ale czasami dodając gościnne trąbki lub akompaniament orkiestrowy, a czasami współpracując z gitarzystą Joe Passem. Brał także udział w sesjach jazzowych Pacific prowadzonych przez saksofonistę Teddy'ego Edwardsa, Jazz Crusaders i innych. Wspierane przez Les McCann Ltd. Piosenkarz Lou Rawls na swoim pierwszym albumie „Stormy Monday” wydanym przez Capitol w 1962 roku.

Następnie McCann przeniósł się do Limelight, spółki zależnej Mercury Records prowadzonej przez Quincy'ego Jonesa, dla której w latach 1964-1966 wyprodukował sześć albumów. Podpisał kontrakt z Atlantic w 1968; Na jego pierwszej płycie dla wytwórni „Much Les” towarzyszyła sekcja smyczkowa.

Nagrałby 11 albumów dla Atlantic. Na dwóch z nich, „Invitation to Openness” (1971) i „Layers” (1972), grał na kombinacji klawiszy i syntezatorów, do podążania tą drogą zainspirował się po usłyszeniu współpracy klawiszowca Joe Zawinula z Milesem Davisem. Albumy te uznano za przełomowe w popularyzacji klawiatur elektrycznych.

Później, w latach swojej atlantyckiej kariery, McCann pojawił się jako piosenkarz w spokojniejszym, bardziej popowym stylu. Trwało to w latach 70. i 80. na albumach wytwórni Impulse!. Oraz A&M i Jam. Ale pozostał także wierny fortepianowi. W 1989 roku, kiedy był gościem programu Piano Jazz NPR, prowadzonego przez pianistę Mariana McPartlanda, był wokalistą i instrumentalistą. Obaj zakończyli transmisję duetem zatytułowanym „Compared to What”.

McCann powrócił do skupienia się na grze na pianinie w 1994 r., kiedy wydał „On the Soul Side”, pierwszy z trzech albumów dla MusicMasters, dzięki czemu ponownie połączył siły z Eddiem Harrisem i Lou Rawlsem. Jednak udar mózgu, który miał miejsce później w tym samym roku, zmusił go do ponownego skupienia się na śpiewaniu, co robił do końca dekady.

Później w pełni wyzdrowiał i wznowił nagrywanie. Wydał albumy w niemieckiej wytwórni w 2002 roku i w japońskiej wytwórni dwa lata później. Jego ostatnim nagraniem była świąteczna piosenka „A Time Les Christmas”, którą wydał własnym sumptem w 2018 roku.

W grudniu nakładem Resonance Records ukazał się archiwalny album „Les McCann – Never a Dull Moment!” „Live Coast to Coast (1966-1967)” zawierający nagrania z Seattle i Nowego Jorku.

Nie było od razu żadnych informacji o ocalałych.

Muzykę McCanna próbowało samplować prawie 300 artystów hiphopowych, w tym Eric B, Rakim, A Tribe Called Quest, Cypress Hill, Nas, De La Soul, Snoop Dogg, Notorious B.I.G. i Sean Combs.

W 1975 roku McCann został pierwszym artystą-rezydentem w programie uczenia się wykonawców na Uniwersytecie Harvarda. Był także malarzem i fotografem oddanym kulturze jazzowej i historii Czarnych, a jego fotografie znajdują się w niektórych jego albumach. Jego prace zebrano w 2015 roku w książce A Call to Openness: The Photography of Jazz and Soul at Les Macans 1960-1980.

W wywiadzie poprzedzającym tę książkę pana McCanna zapytano, w jaki sposób osiąga intymność ze swoimi fotografowanymi obiektami. „Wiesz, ufam swojej intuicji” – odpowiedział, dodając: „Lepiej będzie mi robić to, co robię na pianinie: grać”.

Rebekę Carballo I Michaela Levinsona Przyczynił się do raportów.