Teleskop Hubble’a rejestruje zmiany na Jowiszu i Uranie

(CNN) Według międzyplanetarnego meteorologa naszej galaktyki pogoda powoli się zmienia na Jowiszu i Uranie.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a NASA wykonał zdjęcia sąsiednich egzoplanet Ziemi w latach 2014-2022, dokumentując zmiany pogody i pór roku na planetach w czasie.

z Jowisz Znajduje się około 484 milionów mil (779 milionów km) od naszego Słońca Uran W odległości około 1,8 miliarda mil (3 miliardy kilometrów) każdy z nich potrzebuje więcej czasu na okrążenie Słońca, co oznacza wolniejsze pory roku. Ale gazowi giganci wciąż borykają się z trudnymi warunkami pogodowymi. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Urana, którego dziwnie nachylona oś powoduje, że jedna półkula jest całkowicie pozbawiona światła słonecznego przez 42 lata.

Według NASA na zdjęciu Urana z listopada 2022 r. z Hubble’a biegun północny planety zawiera duże białawe koło, spowodowane gęstą, podobną do smogu fotochemiczną mgłą z miast, wraz z kilkoma burzami w pobliżu krawędzi koła.

Na jednym z pierwszych zdjęć wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a w ramach programu Exoplanet Atmosphere Legacy Program (OPAL) północna czapa polarna Urana wydaje się znacznie jaśniejsza niż na zdjęciu z listopada 2014 r. Zespół badawczy NASA śledzi rozmiar i jasność północnej czapy polarnej i donosi, że mgła wydaje się jaśniejsza z każdym generałem.

„Moja opinia o planetach jako dziecka zawsze była taka, że ​​były one bardzo statyczne. Miałeś obrazek z podręcznika; nie widziałeś, jak się zmieniają. I oczywiście to nieprawda. To są gigantyczne atmosfery, hmm” – powiedziała dr Amy Simon, główny naukowiec zajmujący się planetarnymi badaniami atmosfery na University of Michigan, NASA, który uczestniczył w tych obserwacjach Hubble’a: Odtwarzanie zmian przez cały czas.

„Abyśmy mogli zrozumieć zachodzące procesy, potrzebujemy po prostu większego zasięgu czasowego. Rok na Jowiszu trwa 12 lat na Ziemi, a potem jest już tylko gorzej. Próbujemy zbudować tę bazę danych, abyśmy mogli zrozumieć procesy zachodzące w tych atmosferach”.

Obserwacja zmian pogody

Celem Projektu Opal jest uzyskanie obserwacji egzoplanet, aby pomóc naukowcom lepiej je zrozumieć Dynamika i ewolucja atmosfery. Śledząc czapę polarną Urana i jej zmiany wraz z porami roku, naukowcy odkryli, że żaden z biegunów nie był jasny podczas ekonomicznej równonocy planety w 2007 roku, kiedy był w pełni oświetlony przez Słońce.

W 2028 roku, kiedy zbliża się północne przesilenie letnie, naukowcy z NASA spodziewają się, że czapa stanie się jaśniejsza, a Hubble da wyraźny obraz, ponieważ biegun północny Urana będzie skierowany dokładnie w stronę Ziemi.

Jeśli myślisz o powrocie Oryginalne zdjęcia Urana z sondy Voyager, to była tylko bladoniebieska kula, która nic nie zawierała. „Nie widziałeś chmur, nie widziałeś mgły, nic nie widziałeś… Więc była wtedy czapka polarna, ale nie mogliśmy jej zobaczyć” – powiedział Simon. To, co obserwowaliśmy w czasie (używając Hubble’a), to nagromadzenie się tej mgiełki wysoko w atmosferze, a dokładny cel lub dokładny mechanizm, który za tym stoi, nie wiemy, to jedna z rzeczy, o których wiemy uczenie się. „

System burzowy Wielkiej Czerwonej Plamy

Na tym styczniowym zdjęciu Jowisza w centrum uwagi znajduje się Wielka Czerwona Plama planety. Miejsce, które w rzeczywistości jest gigantyczną, wielowiekową burzą, wystaje obok jednego z księżyców Jowisza, zwanego Ganimedesem. Jest to największy księżyc w Układzie Słonecznym i nieco większy od planety Merkury.

Według NASA to zdjęcie z Hubble’a pokazuje, że Wielka Czerwona Plama jest wystarczająco duża, aby połknąć Ziemię.

Chociaż wir jest potężny, naukowcy zaobserwowali, że plama kurczy się na przestrzeni lat i donoszą, że była ona najmniejsza w historii, zgodnie z zapisami obejmującymi dane sprzed 150 lat.

Aktywność burzowa Jowisza wzrosła

Podczas wystrzelenia Hubble’a w 1990 roku na Jowiszu nie zaobserwowano żadnych huraganów ani burz. Ale w ostatniej dekadzie liczba burz nasiliła się, a na obu zdjęciach w listopadzie 2022 i styczniu 2023 roku pojawiła się seria burz. Jeśli burze zbliżą się wystarczająco blisko siebie, mogą się połączyć, tworząc jeszcze większą superburzę. według NASA wielkości Wielkiej Czerwonej Plamy.

„Jesteśmy przyzwyczajeni do oglądania wielu dużych zmian na Jowiszu. Widzimy zmieniające się kolory chmur, nadchodzące burze, obserwowaliśmy Wielką Czerwoną Plamę — chciałbym zobaczyć wielką burzę wybuchającą na Uranie , ponieważ jest to jedno z niewielu miejsc, których zwykle nie widujemy. To dużo” – powiedział Simon. „Gdybyśmy zobaczyli wielką burzę rozwijającą się na Uranie (za pomocą Hubble’a), byłbym bardzo podekscytowany”.

Za pomocą Hubble’a naukowcy są w stanie monitorować stale zmieniające się atmosfery tych egzoplanet. Według oświadczenia NASA, „ostrość i czułość Hubble’a pozwala bez mrugnięcia okiem obserwować kalejdoskop złożonej aktywności w czasie”.