Steelers Hall of Fame biegacz Franco Harris umiera w wieku 72 lat

Pittsburgh — Hall of Fame biegacz Franco Harris, którego osobiste odbicie skomponowało „Immaculate Reception”, uważane za najbardziej kultową sztukę w historii NFL, nie żyje. Miał 72 lata.

Syn Harrisa, Doc, powiedział Associated Press, że jego ojciec zmarł z dnia na dzień. Nie podano przyczyny śmierci.

Jego śmierć nastąpiła na dwa dni przed 50. rocznicą gry, która dostarczyła wstrząsu, który pomógł zmienić Steelers z Rance również w elitę NFL i trzy dni przed zakończeniem kariery 32. Pittsburgha podczas ceremonii przeciwko niemu w środkowej fazie gry. Najeźdźcy z Las Vegas.

Harris przebiegł 12 120 jardów i zdobył cztery pierścienie Super Bowl z Pittsburgh Steelers w latach 70., dynastia, która rozpoczęła się na dobre, gdy Harris zdecydował się biegać podczas ostatniej sekundy rozgrywającego Steelers, Terry’ego Bradshawa, w meczu barażowym przeciwko Oakland w 1972 roku .

Z Pittsburghem przegrywającym 7: 6 i walczącym z czwartym i 10 z linii 40 jardów i 22 sekundami do końca czwartej kwarty, Bradshaw cofnął się i rzucił głęboko, by złapać francuskiego biegacza Fuquę. Fuqua i defensywny obrońca Oakland Jack Tatum zderzyli się, posyłając piłkę w kierunku środka pola w kierunku Harrisa.

Podczas gdy prawie wszyscy na boisku utknęli w martwym punkcie, Harris kręcił nogami, chwytając piłkę zaledwie kilka cali od stadionu Three Rivers w pobliżu Oakland 45, a następnie oskrzydlając kilku oszołomionych obrońców Raider, dając Steelers pierwsze zwycięstwo w fazie play-off od czterech dekad franczyzy. . Historia.

„Ta gra naprawdę reprezentuje nasze drużyny z lat 70.”, powiedział Harris, po tym jak przyjęcie Immaculate zostało uznane za najlepszą grę w historii NFL podczas setnego sezonu ligi w 2020 roku.

Podczas gdy Steelers przegrali w następnym tygodniu z Miami w AFC Championship Game, Pittsburgh był na dobrej drodze do zostania dominującą drużyną lat 70., wygrywając dwa kolejne Super Bowl, pierwszy po sezonach 1974 i 1975 i ponownie po 1978 i 1979 pory roku.

Harris, 6-metrowy i 230-funtowy koń z Pensylwanii, znalazł się w centrum tego wszystkiego. Ruszył, by zdobyć wynik 158 jardów w biegu i przyłożenie w wygranym 16-6 meczu Pittsburgha z Minnesotą w Super Bowl IX na swojej drodze do zdobycia nagrody MVP meczu. Zdobył co najmniej jedną bramkę w trzech z czterech Super Bowl, w których grał, a jego 354 jardy w karierze na największej scenie NFL pozostają rekordem prawie cztery dekady po przejściu na emeryturę.

Urodzony 7 marca 1950 roku w Fort Dix w stanie New Jersey, Harris grał w college’u w Penn State, gdzie jego głównym zadaniem było otwieranie dziur dla innego obrońcy Liddella Mitchella. Steelers, w końcowej fazie odbudowy prowadzonej przez trenera Hall of Fame, Chucka Nolla, widzieli w Harrisie wystarczająco dużo, by uczynić go 13. numerem w drafcie z 1972 roku.

„Kiedy [Noll] Stworzył Franco Harrisa, dał jej serce do ataku, dał jej dyscyplinę, dał jej pragnienie i dał jej siłę do zdobycia mistrzostwa w Pittsburghu – powiedział Lynn Swan, szeroki odbiorca Steelers Hall of Fame o swoim częsty współlokator podczas wycieczek samochodowych zespołu.

Wpływ Harrisa był natychmiastowy. Zdobył nagrodę Rookie to the Year NFL w 1972 roku po tym, jak rzucił się na rekord ówczesnej drużyny debiutantów 1055 jardów i 10 przyłożeń, gdy Steelers dotarli do posezonu dopiero po raz drugi w historii franczyzy.

Harris został natychmiast przyjęty przez włosko-amerykańską ludność miasta, na czele której stanęło dwóch lokalnych biznesmenów, którzy założyli coś, co stało się znane jako „Włoska Armia Franco”, co jest odniesieniem do korzeni Harrisa jako syna Afroamerykanina i włoskiej matki.

Nieskazitelne przyjęcie sprawiło, że Harris stał się supergwiazdą, chociaż zazwyczaj woli mówić swoją grą, a nie ustami. W zespole, w skład którego wchodzą m.in. bigwigs Bradshaw, obrońca Joe Green i obrońca Jack Lambert, surowo cichy Harris spędził 12 sezonów jako napastnik, który pomógł Pittsburghowi ruszyć do ataku.

Osiem razy przekroczył 1000 jardów w pośpiechu w sezonie, w tym pięć razy, grając w harmonogramie 14 meczów. Skompilował kolejne 1556 jardów w biegu i 16 przyłożeń w biegu w play-offach, obaj zajmując drugie miejsce w historii za Smithem.

Pomimo swoich błyskotliwych liczb Harris utrzymywał, że jest tylko trybikiem w niezwykłej maszynie.

W tamtych czasach, Harris powiedział podczas swojego wprowadzenia do Hall of Fame w 1990 roku, „każdy gracz przyniósł ze sobą swój mały kawałek, aby ten wspaniały kontrakt się urzeczywistnił. Każdy gracz miał swoje mocne i słabe strony, każdy miał swój sposób myślenia, każdy na swój sposób, każdy na swój sposób. Ale. „Potem było niesamowicie, wszystko się połączyło i pozostaliście razem, tworząc najwspanialszy zespół wszechczasów”.

Harris miał również zwyczaj trzymania się swoich kolegów z drużyny. Kiedy Bradshaw dostał coś, co według Harrisa było nielegalnym późnym uderzeniem rozgrywającego z Dallas, Thomasa „Hollywooda” Hendersona w drugiej połowie spotkania Super Bowl w 1978 roku, Harris zasadniczo zażądał, aby Bradshaw dał mu piłkę w następnej grze. Wszystko, co zrobił Harris, to przebiegnięcie środkowych 22 jardów – prosto przez Hendersona – za przyłożenie, które dało Steelersom 11-punktową przewagę, której nie zrezygnują w drodze do trzeciego mistrzostwa w ciągu sześciu lat.

Mimo całego jego sukcesu, jego czas w Pittsburghu dobiegł końca, kiedy został przerwany przez Steelers po tym, jak trzymał się podczas obozu treningowego przed sezonem 1984. Knoll, który tak długo polegał na Harrisie, słynnie odpowiedział: „ Franko kto? Zapytany o nieobecność Harrisa na obozie w St Vincent’s College.

Harris podpisał kontrakt z Seattle, gdzie przebiegł zaledwie 170 jardów w ośmiu meczach, zanim został zwolniony w połowie sezonu. Przeszedł na emeryturę jako trzeci czołowy zawodnik wszech czasów NFL, za Walterem Paytonem i Jimem Brownem.

„Nawet o tym nie myślę [anymore]Harris powiedział w 2006 roku. Nadal jestem czarno-złoty. „

Harris pozostał w Pittsburghu po przejściu na emeryturę, otwierając piekarnię i mocno angażując się w różne organizacje charytatywne, w tym pełniąc funkcję prezesa „Pittsburgh Promise”, która zapewnia studentom Pittsburgh Public School możliwości stypendiów uniwersyteckich.

Harris pozostawił żonę Danę Dokmanovic i syna Doc.