Skamielina ujawnia tajemnice jednego z najbardziej tajemniczych gadów natury

Tuatara z Nowej Zelandii wygląda jak ponure legwany. Ale te kolczaste gady w rzeczywistości nie są jaszczurkami. Zamiast tego są ostatnimi pozostałościami tajemniczego i starożytnego rzędu gadów znanych jako Rhynchocephalia, który w większości zniknął po okresie świetności w okresie jurajskim.

I są to naprawdę osobliwe kule z rodziny gadów. Tuatary mogą żyć ponad sto lat, zamieszkiwać zimny klimat i są zdolne do Poruszaj szczękami tam iz powrotem Do cięcia owadów, ptaków morskich i wzajemnie. Mają nawet prymitywną trzecie oko Pod łuskami na czubku głowy, które mogą pomóc im śledzić słońce.

Te dziwne cechy czynią hatterię ewolucyjną tajemnicą, a sporadyczne skamieliny jej dawno zaginionych krewnych wprawiają paleontologów w zakłopotanie. Prawdopodobnie wyprzedzając jaszczurki i węże, prawie wszyscy Rhynchocephalia wymarli pod koniec ery mezozoicznej. Wielu pozostawiło po sobie niewiele więcej niż fragmenty zęba i szczęki.

Okazuje się, że ważny element tej układanki tkwi w muzealnej szufladzie od dziesięcioleci. Stephanie Pierce, kustosz paleontologii kręgowców, przeszukując kolekcję zgromadzonych skamieniałości w Muzeum Zoologii Porównawczej Uniwersytetu Harvarda, wraz z zespołem odkryła niedawno prawie kompletny szkielet zwierzęcia podobnego do jaszczurki na kamiennej płycie wystarczająco małej, by zmieścić się w Palma. z ich rąk.

Niezwykła skamielina została odkryta w 1982 roku podczas ekspedycji do formacji Kayenta, bogatej w skamieliny odkrywki w północnej Arizonie. Ten pas czerwonej skały został zdeponowany we wczesnym okresie jurajskim, kiedy era dinozaurów była w powijakach. Wokół tej prymitywnej równiny zalewowej wczesne dinozaury, takie jak czubaty dilofozaur, mieszały się z potężnymi, podobnymi do krokodyli stworzeniami, odzianymi w zbroje. Pod stopami prymitywne ssaki podobne do ryjówek i ten dziwny nowy gad wyruszyły.

Podczas gdy skamieniałości wczesnych ssaków na tym stanowisku wzbudziły duże początkowe zainteresowanie, dr Pierce i Thiago Simويسes, paleontolog z Harvardu, który specjalizuje się we wczesnej ewolucji jaszczurek, w końcu dogłębnie zbadali ten okaz.

W opublikowanym artykule Czwartek w biologii komunikacjiNaukowcy nazwali nowe zwierzę Navajosphenodon sani. Zarówno rodzaj, jak i nazwa gatunku (co oznacza „starość” w języku Navajo) odnoszą się do plemienia Navajo, które żyło na obszarze, w którym znaleziono skamieliny.

Naukowcy wykorzystali tomografię komputerową do zbadania zmiksowanej skamieniałości w trzech wymiarach i cyfrowego złożenia czaszki spłaszczonej jak puzzle.

Chociaż jego ciało było podobne do jaszczurki, struktura jego czaszki przypominała hatterię. Posiadał podobne rzędy ostrych, zazębiających się zębów, które wychodziły bezpośrednio z kości szczęki. Czaszka ma również dwa otwory za okiem zwierzęcia. Formacja ta jest jedną z głównych cech odróżniających hatterie od jaszczurek, które mają tylko jedną dziurę. Dodatkowy otwór pomaga ustabilizować czaszkę podczas gryzienia hatterii i rozprzestrzeniania się po zdobyczy.

Dr powiedział. Po wielu testach statystycznych zespół zidentyfikował okres Navajosphenodon w pobliżu podstawy dynastii Tuatara.

Skamieniałość pokazuje, że współczesne ciała hatterii pojawiły się w okresie jurajskim i niewiele się zmieniły w ciągu 190 milionów lat. Potwierdza to powszechne rozróżnienie, że te pozostałe gady są „żywymi skamieniałościami”. Ale dr Simes podkreślił różnice: na przykład szczęki współczesnych hatterii kończą się zestawem przypominających dziób zrośniętych zębów, których nie ma w navagosphenodon.

Według Kelseya Jenkinsa, doktoranta z Yale, który specjalizuje się w ewolucji wczesnych gadów, wiele linii Rhynchocefalian wykazało niewielkie zmiany w swojej historii. Jednak 200 milionów lat to skrajność. „Jedynymi rzeczami, które zostały znacząco zachowane, są takie rzeczy jak kraby i świerszcze – a nie gady odpowiedniej wielkości” – powiedziała Jenkins, która nie była zaangażowana w nowe badanie.

Naukowcy argumentują, że ten brak zmian może reprezentować dobór naturalny w przypadku zwiększonej prędkości. „Powolne tempo ewolucji niekoniecznie oznacza brak ewolucji” – powiedział dr Simes. Jest to w zasadzie ewolucyjny odpowiednik starego powiedzenia: „Jeśli coś nie jest zepsute, nie naprawiaj tego”.

Podczas gdy odkrycie Navajosphenodon pomaga ucieleśnić kluczowy rozdział w ewolucji hatterii, większość historii z tyłu tego gada pozostaje niejasna. Bez kolejnych odkryć skamielin trudno będzie naukowcom ustalić, dlaczego ci samotni ocaleni posiadali ewolucyjne kody oszukujące.

„Dlaczego współczesne hatterie i ich linie ewoluowały tak powoli przez tak długi czas, jest nieco większym i trudniejszym pytaniem” – powiedział dr Pearce. „Potrzebujemy więcej wykopalisk”.