Pozostałości „zaginionego” lasu megaflorowego sprzed 22 milionów lat odnaleziono w Kanale Panamskim

Na wyspie na Kanale Panamskim odkryto pozostałości starożytnego lasu namorzynowego, utraconego ponad 22 miliony lat temu.

Naukowcy z Smithsonian Tropical Research Institute odkryli niedawno 121 skamieniałych okazów drewna w strumieniu na wyspie Barro Colorado, pośrodku sztucznego Kanału Panamskiego. Znaleziono skamieniałości należące do nigdy wcześniej nie widzianego gatunku wymarłego namorzynowego tzw Sonratoxylon paracoloradensis.

Lasy namorzynowe to wspaniały zbiór roślin rosnących wzdłuż wybrzeża i zwykle występujących w cieplejszym klimacie wokół równika. Słone warunki zabiją większość roślin, ale te drzewa żyjące w morzach rozwinęły specjalne przystosowania do usuwania soli z otaczającej wody morskiej, dzięki czemu mogą wytrzymać słone warunki.

Datowanie radiometryczne wskazuje, że wiek drewna wynosi około 22,79 miliona lat, co oznacza, że ​​ten las namorzynowy kwitł w fazie akwitańskiej wczesnego miocenu. Mniej więcej w tym czasie kontynenty Ziemi wyglądały zupełnie inaczej, a Panama była połączona z Ameryką Północną długim, wąskim półwyspem wypełnionym intensywną aktywnością wulkaniczną.

Badając dokładniej szczątki, badacze ustalili, że średnia wysokość drzew wynosiła około 25 metrów (82 stóp), a niektóre okazy sięgały 40 metrów (131 stóp). Zespół opisuje te rośliny jako „megafity”, ponieważ są znacznie większe niż dzisiejsze namorzyny.

Wydaje się, że te gigantyczne rośliny były częścią ogromnych lasów namorzynowych, które kwitły wzdłuż wybrzeża łańcucha wulkanicznego w środkowej Panamie we wczesnym miocenie. Ale dobre czasy nie trwały wiecznie. We wczesnym miocenie planety tektoniczne Ameryki Południowej i Karaibów zderzyły się, powodując dramatyczną aktywność wulkaniczną, która radykalnie zmieniła krajobraz Panamy.

Datowanie i osady znalezione na miejscu potwierdzają teorię, że las ten został zakopany przez pojedynczy lahar, gigantyczną warstwę gliny i materiału wulkanicznego, która osunęła się po zboczu wulkanu i pochłonęła las. Drewno zostało uwięzione bez tlenu i dużej zawartości krzemionki i nie mogło się rozłożyć, dzięki czemu mogło dobrze zachować się przez miliony lat.

Dziś skamieniałe szczątki znajdują się na szczycie wzgórza, które stało się sztuczną wyspą, gdy okoliczne tereny zostały zalane podczas budowy Kanału Panamskiego na początku XX wieku.

Tego typu ogromne projekty infrastrukturalne często niszczą ślady odległej przeszłości, ale usuwanie osadów na potrzeby nowej rozbudowy Kanału Panamskiego odsłoniło kilka ważnych znalezisk o skamieniałej naturze. Wśród nich znalazła się grupa belek sprzed 20 milionów lat, które pomogły ukazać jedno z kluczowych wydarzeń w historii planety Ziemia.

Nowe badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Paleogeografia, paleoklimatologia, paleoekologia.