Niesamowite środowisko hydrotermalne odkryte głęboko w oceanie: ScienceAlert

Odkryto nową, oszałamiającą krainę czarów, ukrytą głęboko w falach oceanu koła podbiegunowego.

U wybrzeży Svalbardu w Norwegii, na głębokości ponad 3000 metrów (9842 stóp), rozciąga się pole kominów hydrotermalnych wzdłuż pasma Knebovich, podwodnego pasma górskiego, które wcześniej uważano za… Dość niczym niezwykłym.

Zamiast tego, podobnie jak w przypadku ogrzewania podłogowego, aktywność wulkaniczna pod dnem morskim powoduje przenikanie ciepła, tworząc oazy ciepła i reakcji chemicznych, w których może gromadzić się i rozwijać życie.

Pole o długości co najmniej 1 km i szerokości 200 metrów nosi nazwę Jøtul. Giganci z mitologii nordyckiej Mieszka pod górami. W tym przypadku gigantem są wewnętrzne procesy Ziemi, które są uwalniane przez pęknięcia w dnie morskim.

„Woda przedostaje się do dna oceanu, gdzie jest podgrzewana przez magmę. Następnie gorąca woda wznosi się z powrotem do dna morskiego przez pęknięcia i szczeliny”. To zrozumiałe Geolog morski Gerhard Bormann z Uniwersytetu w Bremie w Niemczech.

„W drodze do góry płyn staje się bogaty w minerały i rozpuszczone materiały ze skał skorupy oceanicznej. Płyny te często przedostają się z powrotem do dna morskiego przez przypominające rury kominy zwane czarnymi kominami, gdzie następnie osadzają się minerały bogate w minerały”.

Pola kominowe hydrotermalne to jedne z najciekawszych środowisk podmorskich. Zwykle znajdują się tak głęboko pod powierzchnią oceanu, że światło słoneczne nie jest w stanie przeniknąć przez ogromną ilość wody nad nimi.

Na tych głębokościach panują wiecznie ciemne, wyjątkowo zimne i otoczone miażdżącym ciśnieniem.

To środowisko nie sprzyja życiu, ale kominy hydrotermalne działają jak dziwne oazy. Minerały, które wymywają się i rozpuszczają w wodzie, stanowią podstawę sieci troficznej, która opiera się nie na fotosyntezie, jak ma to miejsce w przypadku większości form życia znajdujących się bliżej powierzchni, ale na chemosyntezie, która wykorzystuje reakcje chemiczne do uzyskania energii, a nie światło słoneczne.

Środowiska te zapewniają głębokie dno morskie, które jest bardziej dynamiczne i kwitnące, niż moglibyśmy się spodziewać, dając nam wgląd w to, jak życie może powstać na światach bardzo różniących się od naszego.

Znalezienie pól hydrotermalnych jest również ważne, jeśli chcemy chronić różnorodność biologiczną Ziemi, zdobywać więcej informacji na temat jej działania, a także rozumieć, jak sama planeta działa i zmienia się w czasie.

Pole Jotul leży na granicy dwóch ziemskich płyt tektonicznych, na tak zwanych wolno rozprzestrzeniających się grzbietach. Płyty bardzo powoli oddalają się od siebie, powodując rozciąganie skorupy i powstawanie dolin i grzbietów.

Naukowcy wykryli aktywność hydrotermalną wzdłuż prawie wszystkich grzbietów północnej Islandii, ale pasmo górskie Knebovic pozostaje uderzającym wyjątkiem.

Tak było do 2022 roku. Naukowcy zaobserwowali oznaki chemii hydrotermalnej na tym obszarze, więc udali się zdalnie sterowanym pojazdem podwodnym w góry, aby sprawdzić, czy uda im się znaleźć jego źródło.

Pojechali Zadanie Maruma Zanurzyła się ponad 3 kilometry na dno morza, gdzie robiła zdjęcia i pobierała próbki wody. Tam znaleźli Pole Jotul, duży obszar dna morskiego z wymarłymi i aktywnymi kominami hydrotermalnymi oraz błyskami ciepła wulkanicznego przedostającego się do wody.

Jest to niezwykłe odkrycie, wypełniające dużą i wcześniej zagadkową lukę w hydrotermalnym projekcie Morza Norwesko-Grenlandzkiego.

„Pole hydrotermalne Jøtul jest pierwszym odkrytym wzdłuż 500-kilometrowego grzbietu Knipovicha i jest ważne, ponieważ stanowi nowe połączenie między aktywnymi systemami hydrotermalnymi zamku Loki w Mohns Bend i Knipovich Ridges a polem hydrotermalnym Aurora w Jackel Ridge .” Naukowcy piszą w swoim artykule.

„Ponieważ te systemy są oddalone od siebie o ponad 1000 kilometrów, odkrycie pola hydrotermalnego Jotul jest ważne dla zrozumienia rozmieszczenia społeczności zwierząt chemosyntetycznych”.

Ponadto nowe odkrycie może pomóc w uzyskaniu wglądu w chemię oceanów oraz w to, w jaki sposób wody pokrywające nasz świat pomagają w cyrkulacji i dystrybucji substancji takich jak węgiel.

Badanie zostało opublikowane w Raporty naukowe.