Najstarsze stworzenia na Ziemi pochodzą z walijskich skał

Walijskie skały ujawniły szczegóły dotyczące niektórych z pierwszych stworzeń na Ziemi.

Skamieniałości odkryte po raz pierwszy w Carmarthenshire w latach 70. XX wieku odsłoniły ślady organizmów sprzed 564 milionów lat.

Starożytne bezkręgowce w kształcie dysku żyły prawdopodobnie w płytkich wodach wzdłuż wybrzeży wysp wulkanicznych.

Organizmy te, zbyt prymitywne, aby można je było nazwać zwierzętami, „całkowicie różnią się od wszelkich innych form życia” – twierdzą naukowcy.

Wyniki badań, które trwały dziesięciolecia, opublikowano w czasopiśmie Scientific Journal of the Geological Society.

Skamieniałości zostały po raz pierwszy odkryte w 1977 roku w kamieniołomie w pobliżu wioski Llangenog w Carmarthenshire przez profesora Johna Cope'a.

Szybko uznano je za stare i mające wyjątkowe znaczenie, ale profesor Cobb powiedział, że czekał dziesięciolecia, aby poznać ich dokładny wiek, co utrudniało dalsze badania.

Osiągnięcie to nastąpiło, gdy metoda pomiaru rozpadu radioaktywnego pozwoliła określić wiek skamieniałości na 564 miliony lat temu, plus minus 700 tysięcy lat.

Pochodzi z okresu ediakaru, kiedy na Ziemi istniały pierwsze organizmy wielokomórkowe, czyli organizmy złożone z wielu komórek.

Profesor Cope ze Swansea tak powiedział o tych organizmach: „Są wielokomórkowe, ale nie wiemy, czym są. Zupełnie nie przypominają innych form życia”.

„Od dawna wiedzieliśmy, że te skamieniałości są najstarsze w Walii, a w 2000 roku naukowiec pracujący w Nowej Funlandii nad podobnymi skamieniałościami przyjrzał się im i stwierdził, że„ są dokładnie dopasowane ”.

W okresie ediakaru Walia była częścią małego kontynentu, który geolodzy nazywali Avalonią.

Nowa Fundlandia w Kanadzie była terytorium sąsiadującym.

W ciągu setek milionów lat powstanie Oceanu Atlantyckiego podzieliło Walię i wschodnią Nową Fundlandię tysiące mil od siebie.

Przełom w datowaniu kopalnym przypisuje się pracy głównego autora artykułu, urodzonego w Pembrokeshire doktoranta Tony’ego Clarke’a, który pracował nad datowaniem radiometrycznym na Uniwersytecie Curtin w Perth w Australii Zachodniej.

Clarke datował także niektóre skały, które stały się megalitem Stonehenge.

Jako współautor artykułu profesor Cope, poprzednio z Uniwersytetu w Cardiff, a obecnie pracownik naukowy na Uniwersytecie w Bristolu, powiedział, że praca ta była wielkim przełomem.

„Techniki randkowania znacznie się poprawiły na przestrzeni lat i są obecnie bardzo dokładne” – dodał.

Skamieniałości Llangenoga znajdują się w Walijskim Muzeum Narodowym w Cardiff.