Najlepsze i najgorsze momenty rozdania nagród Tony 2024

Ariana DeBose zakończyła swoją trzecią turę jako gospodarz Tony’ego, rzucając mikrofon. Poza tym wczorajsza impreza była pierwszym momentem dla prawie wszystkiego i wszystkich. Wszystkich ośmiu zwycięzców w kategoriach aktorskich otrzymało swoje pierwsze nagrody. (Jak to mogło być inauguracyjne zwycięstwo Jonathana Groffa?) Dramaturg David Adjmi w swoim debiucie na Broadwayu zwyciężył za „Stereophonic”, podobnie jak jego reżyser Daniel O’Kane, także debiutant nagrodzony nagrodą Tony. Dania Taymor odebrała nagrodę za najlepszą reżyserię musicalu dla The Outsiders, co było jej pierwszym zwycięstwem. („The Outsiders” zdobył także nagrodę dla najlepszego musicalu.) W cichą i pogodną noc rozdano inne nagrody kilku nominowanym występom, w tym „Stereophonic”, „The Outsiders”, „Appropriate” i znakomicie odnowionemu „Merrily”. „Znowu gramy” z wielkimi nagrodami. Oto wzloty i upadki – i czekaj, czy to Jay-Z na schodach? – z ceremonii.

Teraz to robi przedstawienie

Producenci i reżyserzy pozostali ci sami, ale większość tegorocznych programów telewizyjnych odznaczała się ogromną poprawą w porównaniu z poprzednimi latami. Tempo było szybsze: audycja główna zakończyła się punktualnie, a emisja przedpremierowa zakończyła się wcześniej. Dialog był bardziej godny: nie było głupich pogawędek i niestosownych prezentacji. Przejścia były płynniejsze: dekoracje zmieniano na żywo przed kamerą, co zaoszczędziło czas i pokazało, jak właściwie działa teatr. A inwestorzy, którzy tłoczyli się na scenie, gdy ich programy zdobywały nagrody – niezbyt ładny wygląd i problemy z ruchem ulicznym – zostali odizolowani w alternatywnym wszechświecie i transmitowani za pośrednictwem wideo. Wszystko to pozwoliło serialowi zapewnić lepszą rozrywkę, pozostawiając jednocześnie miejsce na przemyślenia i zawroty głowy, i jedno i drugie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułem, że Broadway w telewizji jest tym, który znam. Jessego Greena

Lata Neila Patricka Harrisa postawiły imponującą poprzeczkę w zakresie otwierania audycji Tony’ego, a tegoroczna próba – pełen napięcia nokautujący cios w programach rozrywkowych, które przedwcześnie obiecywały „This Party’s for You” – nie zakończyła suszy. Tony’owie mogli spisać się lepiej przy „Empire State of Mind” z „Hell’s Kitchen” – najgłośniejszym występie wieczoru z udziałem Alicii Keys i Jaya-Z. Albo lepiej, jeśli nie bardziej odważnie: piosenka „Willkommen” z filmu „Cabaret”, fachowo zagrana przed kamerą i przesiąknięta niesamowitą charyzmą Eddiego Redmayne’a. Scotta Hellera

Trzeci raz to urok

Kara Young, drobna performerka o ogromnym talencie, jest pierwszą czarnoskórą aktorką nominowaną do nagrody Tony od trzech lat z rzędu – za „Clyde’s” w 2022 r., „Cost of Living” w 2023 r. i „Purlie Victorious” w tym roku. Zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki za swoją najnowszą rolę, a jej niepohamowana rola Lutibelle Gussie Mae Jenkins, spiskowca o złotym sercu. W swoim przemówieniu z okazji przyjęcia nagrody Young pochwaliła Bluebell jako osobę, która ryzykuje w życiu i wygrywa. „Zasługuje na to” – stwierdził Young. „Wszyscy robimy.” Aleksy Soloski

Dziwaczna moda

Brooke Shields postawiła poprzeczkę wysoko, kiedy wyszła na czerwony dywan przed Lincoln Center w muśniętej słońcem sukience i dopasowanej parze gumowych Crocsów w kaczożółtym kolorze. („Zdjęcia stóp zaraz pójdą w górę… operacja podwójnego palca” – zamieściła dzień wcześniej na Instagramie). Następnie był laureat nagrody Appropriate, dramaturg Branden Jacobs Jenkins, ubrany w broszkę z krawatem w kształcie cykady, co stanowi ukłon w stronę One o przerażających elementach produkcji Nie można też zapomnieć o Hillary Clinton, która miała na sobie fioletowy garnitur: na swój występ w „Suffs” (Clinton jest jednym z producentów serialu) wybrała biało-złoty kaftan. Sara Bahra

Postaw ludzi ze swojego teatru przed żywą publicznością, a oni to zrobią będzie Graj do pokoju. Tak to zostało zbudowane. Ale kamery w hotelu Tony’ego wydawały się dziwnie nieprzygotowane. Potrafili wyłowić z widowni gwiazdy ekranowe, jeśli ktoś wspomniał o nich na scenie, i wydawali się nieświadomi, że inni ważni wykonawcy otrzymywali pochwały. Kiedy Jeremy Strong, który odebrał nagrodę dla najlepszego aktora za „Wróg ludu”, zwrócił się w swoim przemówieniu do reżysera serialu Sama Goulda i showrunnerki Amy Herzog, kamera potrzebowała dużo czasu, aby je pokazać . Kiedy aktor Will Brill poprosił swoich sześciu kolegów z obsady Stereo, aby wstali na widowni, jakimś cudem zobaczyliśmy tylko czterech z nich. A kiedy choreograf Justin Peck podziękował dramatopisarzowi Jackiemu Sibelesowi Drury’emu, jego współpracownikowi przy „Illinois”, nie było żadnego kliknięcia lustrzanki. Wydało mi się to niezdarne. Co gorsza, wydawało się to nieznajomością samego teatru, w którym ludzie przebywają razem w jednym pomieszczeniu, i grą typu insider, podobnie jak Tony, polegającą na ustaleniu, kto tam jest. Laurę Collins Hughes

Kazanie!

Ceremonie rozdania nagród rozrywkowych zwykle nie są okazją do dobrze napisanych przemówień. Jednak podczas części programu poprzedzającej emisję trzech inteligentnych showmanów w znaczący i przejmujący sposób opowiedziało o swoim powołaniu. Najpierw wybierz reżysera George’a C. Wolfe ma wizję sztuki nieskrępowanej polityką tożsamości, twierdząc, że nauczył się od rodziców, że szanowanie rodzimej kultury nie oznacza braku kontaktu z innymi. Później reżyser Jack O’Brien powiedział innym twórcom teatralnym, że tworzenie sztuki to trudna droga, ale wybór: „Czy przyszło ci do głowy, że nikt wcześniej nas o to nie prosił?” Billy Porter zakończył swoje przemówienie jak kaznodzieja, znajdując w swoim ulubionym wersecie biblijnym idealne słowa opisujące siłę teatru do wprowadzania zmian: „Albowiem nie Bóg dał nam ducha bojaźni, lecz mocy i mocy”. Miłość i zdrowy umysł.” Jessego Greena

„Radosnie” odrodzony, aby pamiętać na zawsze

W sezonie pełnym ataków otwierających trudno było złapać wszystko na raz. Ale czasami serial rezonuje z tobą tak głęboko, że znajdujesz sposób, aby go zobaczyć… cóż… pięć razy. (I bądźmy szczerzy, licząc.) Dla mnie w tym roku był to „Merryly We Roll Along”, a emocjonalny występ obsady „Old Friends” podczas transmisji w cudowny sposób przypomniał mi o tym, co motywowało mnie do powrotu: że z pewnością odżyła miłość Jonathana Groffa, Daniela Radcliffe’a i Lindsay Mendes, a bogata ścieżka dźwiękowa Stephena Sondheima została stworzona z taką starannością. Nancy Coleman

Od centrum do tostów miasta

Aby uhonorować to, co najlepsze na Broadwayu, mistrzowie dramaturgów i reżyserów Tonys, którzy dorastali poza Broadwayem. Wielokrotnie nagradzany dramaturg Stereophonic, David Adjmi, spędził dziesięciolecia na tworzeniu odważnych, odważnych dzieł w centrum miasta, podobnych do rodzajów sztuk, które dyrektor Stereophonic, Daniel O’Kane, przyjął jako dyrektor artystyczny zastępcy Soho, Brandena Jacobsa – zaczął Jenkins, autor „ Odpowiednie”, które zdobyło nagrodę za najlepsze wznowienie, należy do wschodzącej grupy scenarzystów Teatru Publicznego, a zwyciężczyni „Strangers” Dania Taymor zaostrzyła reżyserskie zęby przy „Pchle”. Jest coś pięknego w obserwowaniu, jak lokalni bohaterowie wkraczają na większe sceny, i wielka duma, gdy zostajemy docenieni. Aleksy Soloski

Cylinder papierowy

Nic nie wywołuje strachu u obserwatora ceremonii wręczenia nagród bardziej niż zwycięzca grzebiący w portfelu lub kieszeni na piersi, aby wygłosić na wpół zmiętą, odręcznie napisaną przemowę. Wydawało się, że zdarza się to w kółko zeszłej nocy, ale zamiast prowadzić do niewyraźnych plam i niezręcznych spojrzeń, dało laureatom takich nagród, jak Jonathan Groff, Sarah Paulson i Malia Joy Moon, możliwość przeczytania szczerych, pięknie przygotowanych notatek ze śmiałością. (Przypis: Czytelnicy smartfonów, tacy jak Billy Porter i Xia Lewis, również to zabili.) Scotta Hellera

Kiedy Kesia Lewis weszła na scenę po zdobyciu nagrody dla najlepszej aktorki w musicalu, była zachwycona: jej zwycięstwo stanowi zwieńczenie 40-letniej kariery, która rozpoczęła się wraz z jej debiutem na Broadwayu (w wieku 18 lat) w musicalu „Dreamgirls”. Lewis zwyciężyła za rolę inspirującej nauczycielki gry na fortepianie w musicalu Alicii Keys „Hell’s Kitchen”, w którym śpiewa bliżej pierwszy akt, „The Perfect Way to Die” – zapadającą w pamięć piosenkę o brutalności policji i rasizmie wobec Czarnych w Ameryce . W niedzielny wieczór wysłała na swój telefon mnóstwo SMS-ów z gratulacjami („Ludzie, przestańcie do mnie pisać!”, powiedziała) i w swoim przemówieniu udzieliła przejmującej rady: „Mówię każdemu, kto słyszy mój głos: nie. ” Nie poddawaj się.” Sara Bahra