Królowa wyruszyła na pogrzeb 19 września w Opactwie Westminsterskim

Dla niektórych to tak, jakby upadł London Bridge.

Ten szok nie był całkowicie nieoczekiwany: Elżbieta rządziła przez 70 lat, czyniąc ją jedyną królową, jaką znała większość Brytyjczyków. Jednak niepokój pogłębia się, mówią uczeni i komentatorzy, co jest odzwierciedleniem nie tylko długiego cienia królowej, ale także burzliwego kraju, który pozostawiła.

Od Brexitu i pandemii koronawirusa po seryjne skandale, które niedawno obaliły premiera Borisa Johnsona z urzędu, koniec ery Elżbiety II był okresem niekończących się zawirowań w Wielkiej Brytanii.

W ciągu zaledwie dwóch miesięcy, odkąd Johnson ogłosił, że ustępuje, inflacja gwałtownie poszybowała w górę, nadchodzi recesja, a rachunki za energię dla gospodarstw domowych prawie się podwoiły. Prawie zagubione w globalnym przepływie po śmierci królowej jest to, że Nowa premier Liz TrussPo trzech dniach pracy opracował awaryjny plan ograniczenia cen energii, którego potencjalny koszt może wynieść ponad 100 miliardów dolarów.

„Wszystko to podsyca poczucie niepewności i niepewności, które istniało już z powodu Brexitu, a następnie Covid, a teraz bardzo niedoświadczonego nowego premiera” – powiedział Timothy Garton Ash, profesor studiów europejskich na Uniwersytecie Oksfordzkim. Powiedział, że królowa była skałą, „a potem skała została usunięta”.

Nie tylko rock, ale także rytm brytyjskiej codzienności: jej portret jest wyryty na banknotach i znaczkach pocztowych, a jej królewski list — ER dla Elizabeth Regina — wygrawerowany na flagach i czerwonych skrzynkach pocztowych na podłodze.

W oficjalnym ogłoszeniu jej syna Karola królem w sobotę, pustka pozostawiona przez królową była oczywista. Jej pusty tron, noszący inicjały ER, unosi się przed nową radą królewską; Spadkobierca księcia Williama. Arcybiskup Canterbury; Premier i jej sześciu żyjących przodków.

W szczególności dla starszych Brytyjczyków strata jest „głęboka, osobista i prawie rodzinna”, powiedziała Johnson, chwaląc królową w parlamencie w piątek, cztery dni po tym, jak przyjęła jego rezygnację w jednym ze swoich ostatnich aktów.

„Być może częściowo dlatego, że zawsze tam była, stały ludzki punkt odniesienia w brytyjskim życiu” – powiedział. „Ten, który, jak mówią wszystkie badania, często pojawia się w naszych snach. Więc jest tak niezmieniony w swoim astralnym blasku, że moglibyśmy zostać uśpieni, wierząc, że może być jakoś wieczny.”

To, co kryje się za hartem ducha królowej, jak powiedzieli Johnson i inni, to jej ogromna globalna pozycja. Była żywym łącznikiem z II wojną światową, po której Winston Churchill pomagał mapować powojenny świat, siedząc przy stole konferencyjnym w Jałcie z Franklinem D. Rooseveltem i Józefem Stalinem.

Pan Johnson i pani Truss powrócili do tej roli dzięki silnemu wsparciu dla Ukrainy. Ale Wielka Brytania w dzisiejszych czasach jest nie tyle główną potęgą w centrum globalnego procesu decyzyjnego, co średnia potęga dopingująca z boku. To dobrze, że Churchill był ostatnim Brytyjczykiem, który otrzymał państwowy pogrzeb – aż do pogrzebu królowej 19 września w opactwie Westminster – Churchill odbył się w 1965 roku.

Profesor Garton Ash z Oksfordu powiedział: „Moim osobistym przekonaniem jest to, że być może nigdy nie będzie okazji, aby inny Brytyjczyk był na całym świecie smutny”. „To w pewnym sensie ostatnia minuta brytyjskiej świetności”.

We wszystkich przejawach władzy królowa nie podpisywała swoich wpływów władzą polityczną lub militarną, ale wiążącym obowiązkiem wobec państwa. Jej służba w czasie wojny i jej łaskawa administracja kontrastowały z często fragmentaryczną polityką brytyjską, nie wspominając już o wpływowych obcokrajowcach, którzy czasami musieli ją zabawiać.

Niektórzy mówili, że była pionierką w realizacji tego, co później stało się znane jako „miękka siła”.

Królowa powiedziała w 1957 roku: „Nie mogę poprowadzić cię do bitwy. Nie daję ci praw ani nie wymierzam sprawiedliwości, ale mogę zrobić coś innego. Mogę dać ci moje serce i oddanie tym starożytnym wyspom i wszyscy nasi bracia z narodów”.

W ogrodach i placach wokół Pałacu Buckingham, gdzie w sobotę gromadziły się tłumy, ludzie mówili o jej stracie zarówno politycznie, jak i osobiście. Oznaczało to niezawodność i stabilność” – powiedziała 59-letnia Kate Natras, rekruterka zdrowia z Christchurch w Nowej Zelandii, która jest członkiem Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.

Ale królowa zrobiła to kosztem wielkich osobistych poświęceń. „Pod wieloma względami była kobietą, która została pozbawiona zdolności do bycia sobą” – powiedziała pani Natras. „Prawdopodobnie przez to tęskniła za wieloma członkami swojej rodziny”.

27-letni Callum Taylor, aktor z Preston w północno-zachodniej Anglii, pojechał do Londynu, aby zostawić żółte róże u bram pałacu. Powiedział, że słyszał, że żółty jest jednym z ulubionych kolorów Elizabeth. Pan Taylor przyznał, że nie jest pewien swoich informacji, ale dodał: „Myślę, że wszyscy czuliśmy, jakbyśmy o tym wiedzieli”.

Chociaż królowa od dawna jest szanowana – nabrzmiałe tłumy podczas jej platynowych obchodów jubileuszu w czerwcu świadczą o jej niesłabnącej popularności – jej rola jest prawdopodobnie ważniejsza po Brexicie.

Ponieważ Wielka Brytania nie jest już częścią Unii Europejskiej, probrexitowy rząd wycofał się z symboli swojej imperialnej przeszłości, nakazując Union Jack regularne wyprowadzanie się z budynków publicznych i popychanie projektów jak nowy królewski jacht (ani król Karol III, ani król Karola III, ani pani Truss nie jest tym szczególnie zainteresowana.)

Szanuję królową za pęknięcia, które narosły w Wielkiej Brytanii od czasu Brexitu. Zarówno Szkocja, jak i Irlandia Północna mają teraz duże populacje, które wolałyby odłączyć się od królestwa i nie jest jasne, czy król Karol dałby im bardziej przekonujący powód do pozostania.

W Szkocji, gdzie królowa zginęła w swoim ukochanym zamku Balmoral, referendum niepodległościowe w 2014 roku zostało pokonane od 55 do 44 procent. Szkocka Partia Narodowa, która kontroluje parlament kraju, jest zdeterminowana przeprowadzić kolejne głosowanie.

Wiele osób w Irlandii wciąż pamięta historyczną wizytę królowej w 2011 roku, kiedy oczarowała ona opinię publiczną i szczerze mówiła o napiętych stosunkach Wielkiej Brytanii z sąsiadem. „Z perspektywy historycznej wszyscy możemy zobaczyć, że rzeczy, które chcielibyśmy, aby zostały zrobione inaczej lub w ogóle nie zostały zrobione” – powiedziała.

Jednak w Irlandii Północnej Irlandzka Partia Narodowa, Sinn Fein stała się największą imprezą Po wyborach w maju. Sinn Fein znajduje się w odległości krótkiego spaceru od bycia największą partią w Republice Irlandii i jest to punkt zwrotny, który może przyspieszyć jego dążenie do irlandzkiej jedności.

Administracja niespokojnych partii unionistycznych na północy, które wolały pozostać częścią królestwa, stała się utrapieniem dla rządu brytyjskiego. Pani Truss, podobnie jak pan Johnson, grozi zerwaniem pobrexitowych porozumień handlowych w Irlandii Północnej, które są częścią umowy o wystąpieniu z UE.

Siły odśrodkowe są największe w najbardziej odległych obszarach kontroli Wielkiej Brytanii, takich jak Jamajka, Bahamy i Saint Lucia, gdzie głównie ludność czarna domaga się układu z rasistowskim dziedzictwem brytyjskiego kolonializmu. Barbados wygnanie królowej Jako głowa państwa w 2021 r. Jamajka może wkrótce pójść w jej ślady.

Podczas niespokojnej podróży po Karaibach w marcu zeszłego roku książę William i jego żona Katarzyna spotkali się z wezwaniami do reparacji za niewolnictwo i zażądali uznania, że ​​brytyjska gospodarka została „zbudowana na barkach naszych przodków”.

Vernon Bogdanor, który jest odpowiedzialny za monarchię konstytucyjną w Kings College London, powiedział, że Charles odszedł od innych członków rodziny królewskiej, ponieważ stara się przemawiać do osób z marginesu społecznego. Wspomniał o wizytach Charlesa w Tottenham w północnym Londynie, po zamieszkach, które wybuchły w 2011 roku po tym, jak została zastrzelona przez policję.

Dlatego między innymi profesor Bogdanor powiedział, że nowy król może zaskoczyć tych, którzy wątpią w jego zdolność do zastąpienia matki. Jednak przyznał się do zaskakująco głębokiego poczucia straty po śmierci królowej.

„Czuję się bardziej dotknięty, niż mogłem sobie wyobrazić” – powiedział. „Nie jest niespodzianką, że 96-latka umrze. Jedynym wyjaśnieniem, jakie przychodzi mi do głowy, jest to, że ludzie instynktownie poczuli, jak bardzo dbała o kraj”.

Saskia Sulejmana Przyczyń się do przygotowania raportów.