Chris Mason: Sunak, Starmer i ich małe łódki wiosłują

Jest jedno słowo, które leży u podstaw politycznego sporu między premierem a przywódcą laburzystów Sir Keirem Starmerem, jeśli chodzi o nielegalną imigrację.

Kwestia osób przepływających małymi łódkami przez kanał La Manche budzi duże kontrowersje, a nawet terminologia tematu budzi kontrowersje.

Są osoby ubiegające się o azyl, które złożyły wniosek o status uchodźcy i czekają na decyzję. Są uchodźcy. Jest nielegalna imigracja. Nakładające się opisy i etykiety, z których wiele wywołuje gniew i złość.

I tak do tego słowa – przepraszam. Zarówno Rishi Sunak, jak i Sir Keir starają się wykorzystać to, co uważają za negatywny punkt w stosunku do przeciwnika.

Lider Partii Pracy oskarżył Sunaka o wydawanie „amnestii Travelodge” – osobom, które przybyły małymi łódkami i zgodnie z brytyjskim prawem są nielegalnymi imigrantami. Utknęli w otchłani hotelowej w Wielkiej Brytanii na koszt podatników.

Nawiasem mówiąc, sir Keir zrobił to, emanując pewnością siebie, jakiej nigdy wcześniej u niego nie widziałem.

Nie tylko jego styl na scenie, ale także jego chęć wychwalania idei konserwatystów – dowodzenie operacjami na małych łodziach – raczej twarda, na czym, jak twierdzi, będzie opierał się. Złożył hołd konserwatywnemu ministrowi, sekretarzowi sprawiedliwości Alexowi Chalkowi.

Myślałem, że to jak mężczyzna o wyglądzie dziedzica.

Człowieka, który – po wynikach wyborów samorządowych i drugiej w ciągu dwóch tygodni ucieczce z Partii Konserwatywnej do własnej partii – może czuć się bliżej perspektywy objęcia stanowiska premiera niż kiedykolwiek wcześniej.

Nadanie przez Sir Keira nazwy rzekomej „amnestii Travelodge” konserwatystów jest próbą odpowiedzi na przedstawioną przez torysów charakterystykę planu Partii Pracy, aby umożliwić osobom przybywającym na małych łódkach ubieganie się o azyl.

Tak, zgadliście, konserwatyści też nazywają to amnestią.

Najwyraźniej obaj przywódcy widzą wartość polityczną w okazywaniu agresji w tej kwestii i przedstawianiu przeciwnika jako słabego, a nawet miękkiego.

Ogólny obraz, który obaj przyznali i który ilustruje ten przykład, jest taki, że jest to bardzo złożone i nie ma gotowej magicznej kuli.

Co zrobić z ogromną liczbą ludzi? Jak stworzyć środki odstraszające przed przekroczeniem kanału La Manche? Czy odstraszanie jest w ogóle możliwe?

Jak wygląda sprawiedliwość dla osób rozważających przekroczenie granicy, innych osób poszukujących legalnej drogi do Wielkiej Brytanii i brytyjskich podatników? Czy międzynarodowe ramy prawne, przepisy krajowe lub umowy z innymi krajami są w stanie sprostać wyzwaniu?

Niezbędne jest zawrócenie większej liczby osób, którym nie przyznano azylu, do krajów pochodzenia.

BBC Verify sprawdza, jak to się ma do nowo przybyłych małymi łódkami.

Wietnamczycy – łącznie 1266 osób – i Afgańczycy – 1216 osób – to dwie największe narodowości, które w tym roku przybyły w ten sposób do Wielkiej Brytanii.

Kolejnymi najczęstszymi narodowościami przybywającymi tą drogą w okresie od 1 stycznia do 21 kwietnia 2024 r. są Irańczycy, Syryjczycy i Erytrejczycy.

Spośród tych pięciu krajów rząd ma umowę o powrocie jedynie z Wietnamem, więc ministrowie w tym lub w jakimkolwiek przyszłym rządzie będą musieli negocjować umowy z pozostałymi czterema krajami, jeśli wnioski osób ubiegających się o azyl zostaną odrzucone.

Ponadto żadne z nich nie znajduje się obecnie na rządowej liście miejsc, do których można bezpiecznie odesłać ludzi, co stanowi kolejne potencjalne wyzwanie.

Do pana Sunaka, sir Keira i innych należy zwycięstwo w sporach i zdobycie zaufania w tych najtrudniejszych kwestiach emocjonalnych, dyplomatycznych i politycznych, a także zmaganie się w celu znalezienia rozwiązań. Może być również częściowy, długi i kosztowny.