Rzadkie wydarzenie na Księżycu może ujawnić związek Stonehenge z Księżycem

Zapisz się na biuletyn naukowy CNN dotyczący teorii cudów. Eksploruj wszechświat dzięki wiadomościom o fascynujących odkryciach, postępach naukowych i nie tylko.

CNN
—

Tym, którzy gromadzili się przez wieki w Stonehenge — Majestatyczny zabytek prehistoryczny Dominuje na równinie Salisbury w południowo-zachodniej Anglii od około 4500 lat i prawdopodobnie jest jasne, w jaki sposób słońce mogło zadecydować o jego wyglądzie.

Centralna oś kamiennego kręgu była i nadal jest zgodna ze wschodem słońca w środku lata i zachodem słońca w środku zimy, a kamienie dramatycznie otaczały wschody i zachody słońca, gdy dni są najdłuższe i najkrótsze.

Ale czy Stonehenge i inne możliwe megalityczne pomniki na całym świecie również odpowiadają Księżycowi?

Pomysł, że Stonehenge było w jakiś sposób powiązane z Księżycem Ziemię nabył w latach 60. Jednak koncepcja ta nie była systematycznie badana, powiedział Clive Ruggles, emerytowany profesor archeoastronomii w Szkole Archeologii i Historii Starożytnej Uniwersytetu w Leicester.

Tego lata archeolodzy wykorzystują mało znane zjawisko księżycowe, które pojawia się co 18,6 roku, do zbadania tego w ramach swoich prac mających na celu zrozumienie, dlaczego zbudowano Stonehenge.

Księżyc zatrzymał się

Podobnie jak słońce, księżyc wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie. Jednakże wschody i zachody Księżyca przesuwają się z północy na południe i z powrotem w ciągu miesiąca. Północny i południowy kraniec również zmieniają się w ciągu około 18 i pół roku. Przystanek księżycowy ma miejsce, gdy wschody i zachody Księżyca są położone dalej na północ i dalej na południe od siebie.

Fabio Silva, starszy wykładowca modelowania archeologicznego na Uniwersytecie w Bournemouth, powiedział: „Wysokość Księżyca zmienia się każdego dnia i jeśli będziesz ją śledzić przez miesiąc, zauważysz, że istnieje granica północ-południe, powyżej której Księżyc nigdy nie wschodzi ( lub zestawy). Uczelnia za pośrednictwem poczty elektronicznej.

„Jeśli spojrzysz na te granice na przestrzeni 19 lat, zauważysz, że zmieniają się one jak akordeon: rozszerzają się do maksimum (główna przerwa księżycowa), a następnie zaczynają się kurczyć do minimum (mniejsza przerwa księżycowa). ” „.

Ta większa przerwa księżycowa ma nastąpić w styczniu 2025 r., ale od chwili obecnej do połowy 2025 r. dla przypadkowego obserwatora Księżyc może pojawiać się niezwykle nisko i wysoko na nocnym niebie podczas miesiąca księżycowego.

„Jeśli jesteś w jednym z tych 19 lat, od czasu do czasu zobaczysz, jak księżyc wschodzi lub zachodzi znacznie dalej na północ lub południe niż przez większość czasu. W ciągu tych 19 lat nigdy go tam nie widać. – powiedział Ruggles.

Powiedział, że pomimo nazwy zjawiska, Księżyc w tym okresie nie stoi w miejscu.

„To, co stoi w miejscu, to te granice, „Moment, w którym to nastąpi, będzie w styczniu przyszłego roku” – dodał Ruggles. „Ale przez około rok po obu stronach, jeśli zdarzy ci się uchwycić wschód księżyca we właściwym czasie, zobaczysz, jak księżyc wschodzi wyjątkowo nisko (na niebie).”

Stonehenge składa się z dwóch rodzajów kamienia: większych kamieni sarsenowych i mniejszych błękitnych kamieni, które tworzą dwa koncentryczne okręgi. Ruggles powiedział, że kamienie stacji Stonehenge, które tworzą prostokąt wokół koła, mniej więcej pokrywają się z maksymalnymi pozycjami Księżyca podczas jego zaniku.

Sposób, w jaki osiągnięto to ustawienie Księżyca, czy to zgodnie z projektem, czy jego możliwym celem, jest tematem dyskusji, który zespół chce zbadać.

Chociaż nie ma żadnych dokumentów pisanych, które rzucałyby światło na znaczenie i znaczenie Stonehenge, archeolodzy od dawna uważają, że ustawienie słońca było zamierzone. Takie ustawienia zostały zidentyfikowane w wielu miejscach na świecie i były stosunkowo łatwe do określenia dla starożytnych budowniczych, ponieważ znajomość rocznego cyklu słońca i jego związku z porami roku była niezbędna do zarabiania na życie.

Bardzo trudno jednak ustalić, czy Stonehenge rzeczywiście miało coś wspólnego z przerwą na Księżycu.

„Nie sądzę, że możemy to stwierdzić definitywnie, ale według mnie istnieją pewne dowody, które pozwalają mi wierzyć, że było to zamierzone” – powiedział Ruggles.

Jedną z wskazówek był fakt, że archeolodzy odkryli skremowane szczątki ludzkie skupione na południowym wschodzie, w pobliżu najbardziej wysuniętego na południe wschodu księżyca.

„Myślę, że istnieje możliwość, że wiedzieli o takiej orientacji Księżyca, a potem stała się ona swego rodzaju świętą orientacją” – powiedział Ruggles.

Od kwietnia Ruggles i Silva wraz ze współpracownikami z uniwersytetów w Bournemouth, Oxford University i English Heritage, organizacji zarządzającej tym miejscem, dokumentują wschody i zachody księżyca w kluczowych momentach, gdy księżyc znajduje się w jednej linii z kamieniami stacji. Oczekuje się, że Księżyc zrówna się z kamiennym prostokątem stacji dwa razy w miesiącu od około lutego 2024 r. do listopada 2025 r., powiedział Silva.

„Będzie to miało miejsce o różnych porach dnia i nocy w ciągu roku, a Księżyc będzie znajdować się we właściwym miejscu w różnych fazach każdego miesiąca” – powiedział Silva. Informacja prasowa w kwietniu.

Zespół chce zrozumieć wzory światła i cienia, które księżyc tworzy w Stonehenge i czy mogą one mieć znaczenie dla ludzi, którzy zbudowali pomnik i z niego korzystali.

Stonehenge nie jest jedynym megalitycznym pomnikiem potencjalnie powiązanym z pauzą księżycową.

W Stanach Zjednoczonych Erica Ellingson, emerytowany profesor astrofizyki na Uniwersytecie Colorado w Boulder, bada położenie Księżyca w Chimney Rock, skalistym grzbiecie wznoszącym się około 300 metrów nad dnem doliny w Kolorado. Punktem orientacyjnym są dwie duże skały przypominające filary, które tworzą linię horyzontu.

Ellington powiedział, że między 900 a 1150 rokiem przodkowie ludu Pueblo zbudowali wielopiętrowe budynki i miejsca rytualne na tym wysokim, niedostępnym miejscu, z którego roztacza się dramatyczny widok i pozostaje ważnym miejscem dla 26 grup rdzennych Amerykanów w kraju. Które mają tradycyjne lub kulturowe powiązania z regionem.

„Niezwykły widok nieba pomiędzy bliźniaczymi szczytami sugeruje astronomiczne powiązanie, ale przerwa jest nieco zbyt daleko na północ, aby słońce mogło przez nią przeświecać. Jednakże księżyc można zobaczyć wschodzący, gdy znajduje się blisko swojej najbardziej wysuniętej na północ pozycji. podczas głównego sezonu przerwy księżycowej.

Dodała, że ​​dodatkowe dowody na obserwacje Księżyca pochodzą z słojów drzew datowanych na drewniane belki w starożytnych budynkach w pobliżu, co sugeruje, że ich budowę można powiązać z datami, w których Księżyc przestał świecić prawie 1000 lat temu.

Ruggles powiedział, że stojące kamienie Calanne, znajdujące się na wyspie Lewis w Szkocji i wzniesione przed Stonehenge, mogą również mieć związek z przerwą księżycową.

Bradley Schaeffer, emerytowany profesor Wydziału Fizyki i Astronomii na Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie, powiedział, że jest bardzo sceptyczny co do tego, czy starożytni wiedzieli o ustaniu Księżyca i budowali pomniki odpowiadające temu. Podkreślił, że najprawdopodobniej był to przypadek.

„Każde starożytne miejsce ma dziesiątki, a nawet setki potencjalnych linii wzroku, a jedna lub więcej zawsze będzie wskazywało miejsce w pobliżu jednego z ośmiu kierunków zatrzymania” – powiedział w e-mailu.

Dodał, że zwykłemu obserwatorowi Księżyca trudno jest rozpoznać stan zaniku Księżyca, a widać to jedynie na podstawie szczegółowych danych z obserwacji wschodów i zachodów Księżyca.

Choć zmiana położenia Księżyca jest subtelna, a zapisy historyczne dokumentujące ustanie księżyca są rzadkie i trudne do interpretacji, Ellington stwierdziła, że ​​wierzy, że powiązanie jest prawdopodobne, ponieważ wielu starożytnych oglądało niebo z bliska.

„Obserwator Księżyca widziałby, jak Księżyc zaczyna wschodzić lub zachodzić poza tymi granicami, a następnie przemieszczać się coraz dalej poza te granice w miarę zbliżania się głównej przerwy księżycowej” – powiedziała.